Ons Bakbeest

Rio Blanco

Geplaatst op 1 december, 2022 door anita

22 November 2022 – 13°
Parque Nacional Natural Los Nevados
Om zes uur gaan we ontbijten. Standaard krijg je ei. Als je doorvraagt blijken er vaak veel meer mogelijkheden te zijn. Het wordt een heerlijk broodje met avocado. Gisteren hebben we geluk gehad met het weer, want het begint nu hard te regenen. We verlaten Honda terwijl het nog uitgestorven is. De Colombianen zijn avondmensen.
De weg naar Honda toe hebben we in het donker gezien. We hebben 1000 hoogtemeters gemist. Nu gaan we via de andere kant de bergen weer in. Dat Colombia een veelzijdig land is hebben we in een paar dagen tijd al wel gemerkt. Van 3000 meter zijn we naar 300 meter gegaan met net zo’n groot verschil in temperatuur. Dat verschil is ook zichtbaar in de planten. De bemoste bomen zijn vervangen door plantages met bananen en koffie. Aan de kant van de weg wordt een varken geslacht. Die kun je daarna gewoon achter op de motor vast binden en meenemen. Een maf gezicht! De berglandschappen vervelen geen moment.
We blijven maar stijgen en de mist komt weer opsteken. We zien geen hand voor ogen. Het weer wordt steeds slechter net als het wegdek. Ze zijn druk bezig om de weg te herstellen met als gevolg dat we moeten wachten voordat we verder kunnen. Dat duurt wel een tijdje. Ondertussen trekken we allemaal laagjes kleding aan om ons warm te houden op deze hoogte. We zitten op ruim 3000 meter hoogte. Niet veel later moeten we weer stoppen en volgens de medewerker duurt het wel 20 minuten voordat we verder mogen rijden.
Zo is er elke dag wel iets aan de hand dat ervoor zorgt dat we langer onderweg zijn dan gepland. We blijven stijgen en opeens is de mist weg. Nu zien we eindelijk waar we rijden. Wat is het hooggebergte adembenemend mooi. Het is zo indrukwekkend en je voelt je zo klein. Af en toe breekt de zon door. De mist trekt steeds verder omhoog.
We zitten ondertussen op 4000 m hoogte en dat merk je wel. Ook al wil je snel je kunt niet snel lopen. Met een paar stappen ben je buiten adem. We hebben alle tijd om te genieten van de omgeving. De bergen staan vol met frailejones. Het heeft de stam van een palmboom met bovenop een vetplant die wat weg heeft van een aloë vera. Als de boom bloeit heeft het gele bloemetjes. Er is een hele mooie, grote waterval met een behoorlijke vrije val. Als de zon doorbreekt zien we de regenboog.
Vogels zien we weinig, maar dat geeft niet. Het landschap is al bijzonder genoeg. Er zijn ook weinig soorten die op deze hoogte leven. We hebben het geluk om een zeldzame kolibrie te spotten. Stapje voor stapje lopen we omhoog. De hoogte is voelbaar.

Parque NacioParque Nacional Natural Los Nevados

Brown-backed Chat-tyrant – Bruinrugtapuittiran- Parque Nacional Natural Los Nevados

22 November 2022 – 17°
Termales Del Ruiz
Na een paar schitterende uren op de berg gaan we lunchen. We vallen om van de trek. De weg er naar toe is steil de berg af met veel bochten en hobbels. Er lijkt geen einde te komen aan deze 5 kilometer. Het weer wordt ook steeds slechter en het begint zelfs te regenen. De planten onderweg zijn van reusachtig formaat. Als je geen paraplu bij je hebt kun je een blad van deze plant gebruiken als paraplu. Ik weet zeker dat het blad groter is dan de paraplu die ik mee heb. We komen uit bij een luxe hotel in the midle of nowhere op 3600 meter. Het stinkt er naar zwavel vanwege de warmwaterbronnen. Tijdens het wachten op het eten mogen we ons uitleven in de kolibrie tuin. We zien een aantal te gekke soorten. Sommigen zijn ook goed te fotograferen. Wat jammer dat we zo weinig tijd hebben voor deze mooie plek. Bij de voederplaatsen komen ook andere kleurrijke vogels. Wat is dit genieten. Nu mocht het een keer lang duren voordat het eten komt en dan staat het er al zo snel. Er ligt een halve koe op mijn bord. Het smaakt erg lekker. Zodra het op is gaan we nog snel terug naar de tuin om te genieten van de mooie vogels.

Scarlet-bellied Mountain-tanager – Roodoorbergtangare – Hotel Termales Del Ruiz

Lacrimose Mountain-tanager – Druppelbergtangare – Hotel Termales Del Ruiz

Shining Sunbeam – Koperglanskolibrie – Hotel Termales Del Ruiz

Great Sapphirewing – Saffiervleugelkolibrie – Hotel Termales Del Ruiz

22 November 2022 – 24°
Hotel Tinamu
We gaan terug de berg op om daarna weer af te dalen naar circa 1200 meter. Het water komt met bakken uit de lucht. Al snel is de weg veranderd in een waterval. Enorme modderstromen lopen over de weg. Kabbelende beekjes zijn veranderd in woest kolkende rivieren. Er ontstaan gigantische watervallen. De reisleider vertelt heel nuchter dat het erg gevaarlijk weer is. De weg kan wegspoelen. Landslides kunnen ontstaan en rotsblokken kunnen je om de oren vliegen. We zien al wat kleine rotsen op de weg liggen. De weg leidt ons door Manzaniles. Een grote stad met een half miljoen inwoners gebouwd op de bergen. Het is erg armzalig met krottenwijken. Kleine, houten hutjes die over de kliffen hangen. De verkeersborden langs de weg zijn hier ook zeer bijzonder. Ze waarschuwen ons voor voetgangers en fietsers, maar ook allerlei wilde dieren. Loslopende honden, katten, overstekende slangen, poema’s en gordeldieren, stekelvarkens en opossums. Nu hopen dat we deze dieren ook nog gaan ontmoeten. Het laatste stuk van de route gaat over een smal pad door de bergen met mooi uitzicht. Je zou maar op deze plantages moeten werken. Dan moet je wel een berggeit zijn zo steil is het hier. Het is elke keer passen en meten als er een tegenligger aan komt. De afgrond begint gelijk naast de bus, dit is niet echt mijn ding. De weg wordt nog smaller en steiler en onze nieuwe bus is behoorlijk groot. We gaan rakelings langs de bomen. Je hoort de takken en bladeren krassen over de bus. Een bamboe bos verspert de weg. De reisleider stapt uit en houdt het stuk bamboe aan de kant zodat wij kunnen passeren. Er komen nog meer obstakels, twee krappe bochten… Het personeel van ons hotel denkt dat we er niet langs kunnen. De chauffeur gaat op onderzoek uit. Met zijn goede stuurmanskunsten denkt hij dat het lukt. De bus kan verder ook geen kant op. Gespannen wachten we af of het lukt. Als het gelukt is krijgt de chauffeur een welverdiend applaus. We hebben medelijden met de man dat hij straks nog terug moet en ons overmorgen moet ophalen. Er komen nog heel wat spannende ritjes aan. Met daglicht zal het ongetwijfeld nog enger zijn. Ilse heeft de mooiste kamer van de hele groep op de 1e verdieping met een heel groot terras voor haar alleen. Haar balkongenoten bestaan uit twee nestende duiven en een reusachtige mot. Er hangen heel veel kolibrie feeders. Het is een hotel waar we eten wat de pot schaft, lekker makkelijk.

23 November 2022 – 24°
Dagje rond hotel Tinamu
Om half zes gaat de wekker. Het begint een beetje licht te worden. Nu kan ik zien dat we gisteren zijn aangekomen in het paradijs. Vanuit de badkamer heb ik uitzicht op de jungle. Als ik de deur naar mijn terras open heb ik zicht op de tuin en de andere huisjes.
In de bomen zitten veel vogels. Wat een hoop geluid komt er vandaan. De vogels krijgen ontbijt bestaande uit banaan. Binnen een paar minuten zitten er tientallen Bleu-grey Tanagers. Er komen steeds meer soorten op af. Je weet niet waar je kijken moet. De vogels zijn niet bang voor ons. Op korte afstand kunnen we ze goed vastleggen. Binnen een kwartier hebben we heel wat soorten gezien. Dit vind ik veel leuker vogelen.
Met drie gidsen (reisleider, lokale gids, gids van hotel) gaan we de jungle is. Alleen het wandelen is al prachtig. Het is intens groen. Hier word ik gelukkig van. Het valt nog niet mee om vogels te zien tussen alle bladeren. We horen veel geluiden. De manakin is duidelijk herkenbaar. De gids weet precies waar een Common Patoo zit. Een hele bijzondere en vooral lelijke vogel. De vogel lijkt onderdeel van de boom te zijn. Het heeft een goede schutkleur. Onze ogen speuren het hele bos af met als resultaat een hermit kolibrie. Een kolibrie soort met een hele lange, kromme snavel. Wat gaaf!
‘s Middags gaan we nog een keer wandelen door de jungle. Een motmot gaat in de boom voor ons zitten op een paar meter afstand. Wat een grote, mooie vogel is het. Zijn staart beweegt als de klepel van een klok. Al snel zien we een nieuwe soort hermit. De manakins zijn er zelfs met z’n drieën.

Scrub Tanager – Roodkruintangare – Hotel Tinamu

Highland Motmot – Hooglandmotmot – Hotel Tinamu

Golden-collared Manakin – Goudkraagmanakin – Hotel Tinamu

Great Kiskadee – Grote kiskadie – Hotel Tinamu

Thick-billed Euphonia – Dikbekorganist – Hotel Tinamu

Commonn Potoo – Grijze reuzennachtzwaluw – Hotel Tinamu

Colombian Chachalaca – Colombiaanse Chachalaca – Hotel Tinamu

Palm Tanager – Palm tangare – Hotel Tinamu

Green Honeycreeper – Groene suikervogel – Hotel Tinamu

Crimson-backed Tanager – Roodbuiktangare – Hotel Tinamu

24 November 2022 – 19°
Rio Blanco lodge
Het is midden in de nacht als de wekker af gaat. Half vijf is toch geen tijd om op te staan. In het donker vertrekken we met de bus naar Rio Blanco. Dat zou volgens de gids een uur rijden zijn. Je voelt hem waarschijnlijk al aan. Dat gaat langer duren. De weg lijkt een stuk minder eng in het donker. Je ziet de afgronden nu niet. Om ervoor te zorgen dat de bus er beter langs kan zijn er een aantal bamboe takken gekapt. Waarom zou je moeilijk doen als het ook makkelijk kan. Er is een haarspeldbocht die wel erg spannend is. Dat kan ik me niet zo goed herinneren. De chauffeur slaagt er in om ons veilig beneden te brengen.
We zien een prachtige zonsopkomst bij Manizales met de bergen en de vulkaan Ruiz op de achtergrond. Uit de vulkaan komt een grote rookpluim. Er ligt ook sneeuw op de bergen. Het is zo vroeg op de ochtend helder waardoor we dat voor het eerst kunnen zien.
De stad Manizales is mega groot en vreselijk lelijk. Kruip door, sluip door hobbelen en slingeren we door de grote stad. Er is nog weinig leven. Zelfs de bakkerijen zijn nog gesloten. Onderweg moeten we nog een lokale gids oppikken. We zijn al anderhalf uur verder voordat we deze stad verlaten hebben.
En dan begint het échte avontuur pas. We verlaten de doorgaande weg en gaan off Road. Het is een gravel weg van zeer slechte kwaliteit die absoluut niet gemaakt is voor grote bussen. Al vrij snel moeten we over een smalle brug die net breed genoeg is voor onze bus. Dat bleek achteraf een luxe te zijn. Daarna volgt een kleine rivier zonder brug. Dwars door het water gaan we naar de overkant. De weg hobbelt verder. Ik heb geen ervaring met paardrijden, maar voor mijn gevoel ga ik op en neer zoals je ook op een paard zit. De bochten zijn smal en de bus helt zo ver over dat de mensen aan de rechterkant onze kant op komen omdat ze bang zijn dat de bus omvalt. Eén rivier zo oversteken was appeltje eitje.
Dus er komt een grotere rivier die een stuk dieper is. Met passen en meten en goede stuurmanskunsten lukt het toch om door de rivier te komen. Wij hebben de grootste schik. We zijn al ruim 2 uur onderweg.
We denken het ergste gehad te hebben en niks is minder waar. Er is veel regen gevallen waardoor de weg een behoorlijke modderbaan is. De bus voel je af en toe glijden. De hellingen worden steeds steiler en toen stonden we vast. Deze bestemming moet wel heel mooi zijn dat het deze reis waard is. De spanning neemt wel toe, want wat als we niet boven komen? Het is nog een paar kilometer de berg op. Er zijn geen mogelijkheden om te keren en de weg is te bochtig om in z’n achteruit terug te rijden.
We moeten allemaal achter in de bus gaan zitten voor het gewicht. Dan gaan we nog een poging wagen. Eindelijk komen we de berg op. Na een paar honderd meter precies hetzelfde probleem. Het lukt nu niet om verder naar boven te komen. Nog 1 persoon gaat verder naar achteren en opeens lukt het.
De laatste 2 kilometer lijken een eeuwigheid te duren. Af en toe moet er nog iemand uitstappen om takken aan de kant te houden zodat de bus kan passeren. Wat komt er nog meer op ons pad? Gelukkig gaat het goed en komen we 3 uur na vertrek aan bij de birding lodge.
We zitten op 2700 meter. Een stuk hoger dan verwacht net als de temperatuur. De vele laagjes kleding komen goed van pas. We zijn veel te laat voor de antpittas waarvoor we speciaal hier naartoe zijn gekomen.
Er is geen tijd om bij te komen van deze spannende reis. We moeten gelijk door naar de plek van de pittas. De lokale gids fluit en roept, maar geen gehoor. Ik ga liever naar de kolibrie feeders toe. Er zijn ook gewone feeders waar we een aantal kleurrijke vogels waarnemen. Iedereen valt om van de honger. Tijd om te ontbijten. In een klein, donker kamertje met plastic tafels en stoelen krijgen we een typisch Colombiaans ontbijt waar eieren niet bij mogen ontbreken. Zelfs ik kreeg het naar binnen. Er zit ook een bijzondere arepa bij die lekker krokant is.
Na het ontbijt gaan we aan de wandel. We lopen de berg nog verder op. Wie had verwacht dat ik in Colombia nog een berggeit zou worden? Ik niet! In een heel rustig tempo lukt het om boven te komen. Dat gaat verrassend goed. We slaan een zijpaadje in waar we uitkomen bij een kleine tribune met overkapping. Dan begint er een circusact over Pancho de pitta. We liggen helemaal dubbel van het lachen. De gids pakt zijn meelwormen en voert de pitta. Hij roept Pancho, want zo heet de pitta en daar komt hij. De gids praat met het beestje en die doet precies wat de vogel moet doen: Poseren voor de foto. Zijn vrouwtje Panchi komt er ook aan. De gids fluit en de vogel fluit terug als bedankje voor de meelwormen. Het is een komisch gezicht. De vogels worden dagelijks gevoerd waardoor ze super tam zijn. Het voelt daardoor aan als een circusact. Pancho kan nog net geen trucjes.

Chestnut-crowned Antpitta – Roestkapmierpitta – Rio Blanco

De weg gaat verder berg opwaarts met schitterende uitzichten op de stad Manizales. We zien een Trogon die behoorlijk bij ons geliefd is. Zowel het mannetje als het vrouwtje.
We komen ook terecht in een mixed flok. Dat is een hele grote groep met allerlei verschillende vogels. Je weet niet waar je kijken moet. Er is zoveel te zien, maar het gaat ook erg snel. De meeste vogels zitten op te grote afstand.

Collared Trogon – Gekraagde trogon vrouwtje – Rio Blanco

Na een paar uur wandelen gaan we terug naar de lodge voor de lunch. Een kom warme standaard soep met cassave bakbanaan en aardappel. Gevolgd door een bord met rijst, groente en meerval. Deze vis had ik nog nooit gegeten en is geen aanrader. Het toetje smaakt voortreffelijk.
We kopen een mooie doek met vogels die je o.a. om je nek kunt doen. Veel keuze is er niet en groepsgenoten willen er graag nog één kopen. De lokale gids heeft er een om zijn nek hangen. Als echte Hollanders krijgen ze het voor elkaar om de kleren van zijn lijf te kopen. De gezichtsuitdrukking van die man was geweldig.
Vanaf de veranda van de lodge (klinkt chique, maar stelt niks voor) kunnen we heel veel soorten hummingbirds waarnemen. Minstens 10 verschillende waarvan één met een hele lange staart. Er vliegen ook hele kleine kolibries van 6 cm rond die qua geluid meer weghebben van een grote hommel.
Er wordt nog een andere soort pitta gevoerd met een iets minder groot circus gehalte. Het is een endemische soort die specifiek is voor dit gebied wat het extra uniek maakt.
Er ontstaan donkere wolken en het begint te miezeren. De groep gaat te voet de berg afdalen. Wij blijven nog even bij de lodge om te vogelen. Met resultaat, want we spotten nog een aantal nieuwe soorten.

Fawn-breasted Brilliant – Bruinborstbriljantkolibrie – Rio Blanco

White-tailed Starfrontlet – Witstaartinkakolibrie – Rio Blanco

Sparkling Violetear – Goulds violetoorkolibrie – Rio Blanco

Long-tailed Sylph – Langstaartnimf – Rio Blanco

Blue-capped Tanager – Blauwkaptangare – Rio Blanco

Collared Inca – Gekraagde inkakolibrie – Rio Blanco

Masked Flowerpiercer – Maskerberghoningkruiper – Rio Blanco

Speckled Hummingbird – Zwartoorkolibrie Rio Blanco

Specled Hummingbird – Zwartoorkolibrie – Rio Blanco

Bronzy Inca – Bronzen inkakolibrie – Rio Blanco

De miezerregen gaat al snel over in een harde regenbui.
We maken ons grote zorgen over de staat van de weg. Laten we hopen dat we veilig beneden komen. Langs de weg zien we alweer modderstromen. Bij de lodge was nog een groep Nederlanders die gisteren al uren hebben vastgestaan vanwege een landslide. Heel langzaam dalen we de berg af. Soms is het maar goed ook dat ik niet naar voren kan kijken. De 2 kilometer naar de uitgang van het terrein duren weer eeuwen. We stappen uit bij een rivier waar we de waterspreeuw spotten. Een unieke vogel, want er zijn totaal maar 4 soorten waterspreeuwen op de wereld.

White-capped Dipper – Witkopwaterspreeuw – Rio Blanco

24 November 2022 – 15°
Rio Blanco
Het blijft regenen en er komen nog een paar spannende stukken aan. We weten inmiddels hoe snel een rustige rivier kan veranderen in een woest kolkende rivier. Iedereen zit met spanning in de bus. Bij de rivier moeten we er allemaal uit zodat de bus meer kans maakt om door de rivier heen te komen. Het water staat een stuk hoger, want de stapstenen staan onder water. De schoenen gaan uit. We waden door het koude water heen. De rivier is niet zo heel diep. Dit was de makkelijke etappe. Nu moet de bus er nog doorheen komen. Dat valt niet mee. Om de rivier uit te komen moet die een steile helling op. De voorkant van de bus staat vast tegen de helling van de rivierbedding. De bus moet heel vaak steken. Daarbij moet ook rekening gehouden worden met een afgrond aan de linkerkant. De bus schudt flink heen en weer. Met een paar man proberen ze wat stenen aan de kant te duwen. Onder luid applaus komt de bus uiteindelijk uit de rivierbedding.
De tweede rivier is een stuk makkelijk. Zelfs nu de rivier twee keer zo breed is geworden. Opgelucht kunnen we adem halen. We hebben het moeilijkste gedeelte overleefd. Ik vraag me bijna af waarom we de weg naar hotel Tinamu zo spannend vinden. Elke dag maken we wel iets mee waardoor je beeld van een avontuur bijgesteld wordt. Vandaag is een dag om nooit te vergeten. De laatste kilometers naar het hotel is intens genieten. De zon gaat onder en de uitzichten zijn fenomenaal. Rond zes uur zijn we terug bij de lodge. Moe, maar voldaan.

Geplaatst in 2022-6 Colombia, 2022-6-3 Rio Blanco | Reacties uitgeschakeld

Salamina

Geplaatst op 30 november, 2022 door anita

25 November 2022 – 26°
Vertrek Hotel Tinamu
De nacht verliep wat onrustig vanwege de urenlange regenbuien en het onweer. Rond 9 uur gaan we op weg naar Salamina. Nog een keer over het smalle, bochtige pad. Het wordt gelijk weer duidelijk waarom deze weg toch wel spannend is. Bij de gevreesde bocht moeten we allemaal aan 1 kant van de bus gaan zitten in de hoop dat we er doorheen komen. Het is al een paar keer gelukt en nu gaat het mis. We staan vast met de voorkant van de bus tegen de helling. De chauffeur probeert achteruit te rijden om los te komen. Het is zo vreselijk steil dat hij met geen mogelijkheid de berg op komt. Het wiel van de voorkant komt alleen maar vaster te zitten. De voorkant van de bus heeft wat blikschade.
Wij zijn uitgestapt en richten ons op de vogels. We zien een aantal caracaras in de palmbomen zitten.
De reisleider loopt terug naar het hotel voor wat extra mankracht. Hij komt terug met 2 sterke mannen en een aantal schoppen. De berghelling wordt weg geschept zodat de bus de bocht kan maken. Ze hebben er hard voor moeten werken. Vijf kwartier later zitten we in de bus om de reis te vervolgen. Zoals de reisleider zegt: precies volgens planning. We moeten er hard om lachen. In Colombia moet je standaard tijd incalculeren voor onverwachte situaties die zo een paar uur extra reistijd kosten.
De leus van SNP was vroeger; waar het asfalt eindigt….. Dat hebben we zeker al ervaren. Wij weten wel waar de afkorting voor staat: Steeds Nieuwe Problemen. Elke dag maken we wel een avontuur mee. Om kwart over 10 verlaten we dan eindelijk hotel Tinamu.

Blue-headed Parrot – Zwartoormargrietje – Hotel Tinamu

Green Honeycreeper – Groene suikervogeltje vrouwtje – Hotel Tinamu

Summer Tanager – Zomertangare – Hotel Tinamu

Red-crowned Woodpecker – Roodkruinspecht – Hotel Tinamu

Een paar waspalmen bij de ingang van Hotel Tinamu

Daar sta je dan in de bocht bij Hotel Tinamu

25 November 2022 – 25°
Via Finca Villa Amparo naar Salamina
We rijden een nieuwe route met wederom prachtige vergezichten. We rijden langs de Cauca rivier en steken die een aantal keren over. Het is een hele brede rivier die bruin is van alle modderstromen. Vanwege de vele regen staat het water te hoog om vogels te spotten. We rijden verder de bergen in. De weg wordt met de minuut slechter. De halve weg is weggespoeld. Het ene moment rijd je over prima asfalt en even later is de weg net breed genoeg om niet naar beneden te storten. Er lopen hele geulen over de berg waar water heeft gestroomd.
We steken opnieuw een flinke rivier over. Links en rechts liggen enorme rotsblokken die zijn meegesleurd door het water. Landslide blokkeren de weg. Volgens mij ben ik onderdeel van het tv programma de gevaarlijkste wegen van de wereld.
Op een gegeven moment kan de bus niet verder. Gelukkig was daar al rekening mee gehouden. Er staan 3 jeeps voor ons klaar om ons verder te brengen naar Salamina. Het is geen optie om niet mee te gaan, want de bus zien we overmorgen pas terug. De bagage moet dus ook mee met de jeeps. De mannen zijn druk bezig om alle bagage boven op de wagens vast te maken. Dat doen ze behendig.
De jeeps zijn oude barrels zonder comfort. Je kunt het eerder zien als een 4×4 met overdekte laadbak waarin wij mogen zitten. De zitting is gelukkig zacht. Als je achteraan zit moet je goed opletten dat je niet uit de auto glijdt. De achterkant van de auto is open en gordels zijn er niet. Je moet jezelf goed vasthouden! We verlaten de doorgaande weg en rijden via een nog slechtere weg naar finca Villa Amparo waar we gaan lunchen.
We moeten vertrouwen op de chauffeur er zijn stuurmanskunsten. Hij rijdt heel rustig en toch schudden we alle kanten op. Je moet opletten dat je je hoofd niet stoot aan het dak. Na een korte rit komen we aan bij de finca. Het is hier erg warm.
We klimmen de berg op en komen uit bij een familie die hier een boerderij runt. Wat zijn ze trots op hun huis. We worden ontvangen alsof we familie zijn. Een rondleiding mag niet ontbreken. De gang hangt vol met zadels voor paarden. Het gebouw is al 300 jaar oud. Dat is er ook wel aan af te zien. In Nederland zouden we het vergane glorie noemen. Aan de muur hangen allemaal foto’s van de familie. Wij kijken onze ogen uit en maken foto’s. Deze man is onder de indruk dat wij zijn gasten mogen zijn en zet ons op de foto.
Vanaf het huis hebben we zicht op de bergen met beneden in het dal de Cauca rivier. Het is hier zo stil en rustgevend. Het lijkt wel alsof je in een ansichtkaart bent beland.
Dat we hier nog uren doorbrengen was niet gepland. De lunch verloopt op z’n Colombiaans. Wij waren al laat en de bbq moet nog aangestoken worden. Dat gaat tergend langzaam. Voordat het eten klaar is zijn we denk ik wel 1,5 uur verder. Het uitzicht verveeld niet.
Het plan om rond 15 uur bij het hotel aan te komen is niet haalbaar. Het is slecht 20 kilometer rijden. Als je nog geen 10 km per uur rijdt ben je een paar uur verder. Ik geniet van het prachtige landschap. Het is hier weer zo anders. De mensen gebruiken hier nog paarden als vervoermiddel. Aan een auto heb je toch niet zo veel met deze slechte wegen. Er zijn ook veel muilezels die worden volgeladen met spullen.
Het valt ons op dat er heel veel jeeps rondrijden. Wij zitten nog vrij riant met 4 personen in de laadbak. De jeeps worden hier als een soort taxi gebruikt. Dan probeer je zoveel mogelijk mensen in een auto te krijgen. Natuurlijk kun je ook op het dak gaan zitten. Achterop is ook voldoende plek voor 4 mensen om te staan. Urenlang moeten zij zich vasthouden. Dat is intensief. Na een uur hobbelen beginnen we het wel een beetje zat te worden. Continu jezelf overeind houden is vermoeiend. We hebben er al een lange dag opzitten.
In de verte zien we het regenen en onweren. We hopen dat het droog blijft in verband met de bagage. Om zes uur zijn we eindelijk in Salamina. Het is een mooi stadje, maar daar zien we weinig van. Het is zo goed als donker. We verblijven in een koloniaal gebouw. Werkelijk schitterend. We hebben weinig vogels gezien vandaag, het was absoluut een bijzondere dag.

26 November 2022 – 21°
Salamina
Na de rust en stilte van Tinamu is het even acclimatiseren in de stad Salamina. De stad komt vooral tot leven in het weekend en in de nacht. De muziek gaat steeds een standje harder. De auto’s inclusief de uitlaatgassen zijn in je kamer goed te vernemen. De deur naar het balkonnetje houdt niks tegen. Het licht schijnt door alle kieren en dat zijn er nogal veel. Het onweer overstemt het geluid van de straat.
Om zes uur stappen Hans en Ilse in een jeep om naar Valle Santamaria te gaan. Het is net opgehouden met regenen. Gisteren was het bloedheet en nu zitten ze kou te lijden in de jeep. Ik blijf in Salamina. Heb trek als een olifant, helaas om half 8 krijg ik te horen dat het ontbijt om 8 uur begint. 8 uur wordt 9 uur. Mooi de gelegenheid om de buurt te verkennen. Bij een panaderia kan ik de kokosbol niet laten liggen, en wat is die lekker..

Ilse verheugt zich op de waspalmen in de vallei, maar daar zijn ze nog lang niet. Na een aantal kilometers stappen ze uit om langs de weg te vogelen. Een schitterende geel met zwarte vogel zingt hen vrolijk toe. Een mooie Colombiaanse man met hoed sleurt hen mee. In een hoog tempo lopen ze achter hem aan. Hij heeft iets moois gezien. In de boom zit inderdaad een vogel. Als Ilse vraagt welke vogel het is heeft hij geen idee. De hele dag rent de man de berg op en af op zoek naar vogels. Het lijkt net alsof hij iets verloren heeft in het bos en aan het zoeken is. Het is een hilarisch gezicht. Hij weet ook bijna niks van vogels af… Het hoogtepunt is een groene toekan, een koppeltje trogons en een knalrode, grote specht. Waar blijft die vallei toch? Ze krijgen een goede indruk van hoe de mensen hier leven. De koeien worden aan de kant van de weg gemolken. Een klein houten krukje zakt diep weg in de modder. De emmer waar de melk in komt is verre van schoon. De man vindt het gek dat de toeristen foto’s maken van het tafereel.
Langs de kant van de weg staan allemaal paarden met zadels gereed om op te stappen. Vanaf de berg hebben ze uitzicht op de stad Salamina.
De bergen rondom staan vol met jonge avocadobomen. Ze zitten ook in het gebied waar veel koffie groeit. Aan de kant van de weg worden de bonen gedroogd op een stukje zeil. De weg is op de meeste plekken in een zeer slechte staat. Ze rijden door enorme plassen. Bomen zijn omgevallen en blokkeren de weg. Je hakt er een stuk tussenuit zodat er net 1 auto doorheen past en de weg is begaanbaar.
Er zijn veel landslides die de weg erg smal maken. De kuilen zijn zo diep dat ze stapvoets nog steeds door elkaar geschud worden. Bij een klein huisje langs de weg hebben ze een koffiepauze. Niks wijst er op dat het een restaurantje is. Ze zijn gewoon op visite bij iemand thuis die voor hen een kopje koffie en agua panela wil maken. (Een warm, mierzoet drankje gemaakt van rietsuiker)
Wat is het hier koud. Ze rijden door de mist en blijven stijgen. Ze komen een klein dorpje tegen, San Felix. Typisch Zuid Amerikaans met kleine, kleurrijke huisjes en een gigantisch groot plein. Het lijkt erg uitgestorven.
Op het plein is een kleine garage waar ze de banden oppompen. De motorkap gaat ook nog een keer open om wat dingen vast te zetten. Gewoon met een touwtje. Onderweg moeten ze nog even stoppen vanwege vrachtwagens die vast zitten in de modder en eigenlijk te breed zijn voor de weg.
De reis is intensief. Het is koud, hobbelig en je moet jezelf continue vasthouden om te voorkomen dat je uit de jeep slingert.
Bij de vallei met de waspalmen is het genieten van het bijzondere landschap. Om 12 uur zijn ze eindelijk bij het eindpunt op 2900 meter. Geen wonder dat ze het zo koud hebben. Iedereen is zomers gekleed. Ze hadden geen idee dat ze zo hoog zouden komen. De berghellingen zijn steil. Ze lopen een stukje de berg op en komen zuurstof te kort. Op deze steile hellingen groeit lampionfruit. De vruchten zijn een stuk groter en zoeter dan in Nederland.
Vanaf de top hebben ze bijna 360 graden uitzicht. In de waspalmen zitten allemaal bronze winged parakeets. In de verte horen ze de toekans roepen.
Om vier uur komen Hans en Ilse terug. Onder een gigantische kom heerlijke cappuccino wisselen we onze verhalen uit. Om zeven uur gaan we eten bij een speciaal Colombiaans restaurant. Eten zoals de lokale bevolking dat doet. Bij de mensen thuis. De locatie was heel mooi. Een smalle deur leidde ons via een trap naar een mooie patio met daarachter een hele grote tuin. Dat verwacht je niet als je voor de deur staat.

Grey-throated Toucanet – Grijskeelarassari – Naar Valle de Samaria

Masked Trogon – Maskertrogon – Naar Valle de Samaria

27 November 2022 – 22°
De ochtend voor we naar Jardín gaan
Ik zou het verhaal kort kunnen houden. We zaten de hele dag in de bus en dat was het. Dat is toch net iets te kort door de bocht. Tot vier uur ‘s nachts was er luide muziek en schreeuwende dronken mannen.
Het vroeg opstaan heeft een voordeel. Er is tijd over om een wandeling door het dorp te maken. Het is erg rustig. De stad moet nog ontwaken. Uit verschillende huizen komt nog steeds harde muziek. Blijkbaar is dat heel normaal om 7 uur ‘s ochtends.
Ik geniet van het sfeervolle stadje. Zoveel kleurrijke huizen met kleine, houten balkonnetjes. Er zijn meer honden dan mensen op straat. De straten zijn enorm steil.
Veel huizen zijn versierd met kerstdecoratie. Een houten sneeuwpop is toch een beetje gek in Colombia.
Bij de bakker halen we een lekkere kokosbol voor onderweg. We willen betalen met groot geld. Daar hebben ze niet van terug. Of beter gezegd ze kunnen niet zo goed tellen waardoor ze geen idee hebben hoeveel te terug moeten geven.
Om half 8 gaan we ontbijten in het hotel. Het gaat tergend langzaam. Er is ook onduidelijkheid over wat we krijgen. Er gaat iets mis waardoor we alle opties hebben gekregen. Koffie, sap, granola en brood met ei. De reisleider helpt een handje met het uitserveren, want we moeten echt op tijd weg.

Geplaatst in 2022-6 Colombia, 2022-6-4 Salamina | Reacties uitgeschakeld

Jardín

Geplaatst op 28 november, 2022 door anita

27 November 2022 – 22°
Met een omweg naar Jardín
Om half 9 vertrekken we naar Jardín. Hemelsbreed slechts 50 kilometer verderop. Door onbegaanbare wegen is het wel 150 kilometer rijden. Volgens Google is het 5 uur rijden. Plak daar gerust wat uren aan vast.
Zodra we Salamina verlaten is het wegdek heel slecht. Het is nog bijna slechter dan gisteren met de jeep. De weg is heel smal met diepe ravijnen naast de bus. Wat spannend is deze weg….pppfff… We houden vaak maar een paar centimeter over. We komen vast te staan op de berg. De chauffeur geeft niet zomaar op. Het lukt hem om toch weer omhoog te komen. De bus zit dan wel een stuk comfortabeler dan de jeep, ontspannen zitten lukt niet goed. Het is echt vreselijk eng om kilometers lang naast afgronden te rijden. De bus schudt zo hard en staat soms zo schuin dat wij de andere kant op leunen in de hoop dat de bus overeind blijft staan. Als we 10 km per uur rijden is het al veel. Over het eerste stuk doen we ruim 4 uur.
Het landschap is en blijft heel mooi. De eerste kilometers gaan langs koffieplantages. Daarna dalen we af richting de Arma rivier. Het is opeens bloedheet.
Er zijn veel vogels te zien vanuit de bus. We stoppen een paar keer voor de uitzichten en vogels. Er ligt een magere koe in de wei met wonden die levend wordt opgegeten. Heel luguber, maar wel interessant voor ons vogelaars.
Om twee uur gaan we lunchen in een stadje. Na bijna twee weken hebben we onder de knie hoe we moeten bestellen. Het menu is bijna altijd hetzelfde. Dat maakt het kiezen een stuk makkelijker. Het eten komt snel en toch ben je zo een uur verder.
Nog honderd kilometer te gaan naar Jardín. Als dat net zo langzaam gaat als het eerste stuk dan zijn we er nog lang niet. Het eerste gedeelte is een tolweg die verrassend goed en recht is. Kunnen we even bijkomen van de spannende rit. Zo gaan de kilometers een stuk sneller.
We zien weer genoeg bijzondere borden. Pas op voor krokodillen, leguanen, vossen, slangen en miereneters.
Het laatste stuk is een slingerweg die van zeer goede kwaliteit is. Om vijf uur komen we eindelijk aan in Jardín. We overnachten in een kleinschalig hotel aan het centrale plein. Er staan allemaal kleine eetkraampjes met terrasjes. Er rijdt een toeristentreintje rond gevuld met Colombianen. Het plein is sfeervol verlicht.
Het avondeten slaan we over. De late lunch was voldoende. Met een paar mensen gaan we nog een drankje doen op het plein. We kijken onze ogen uit. Er komen allemaal paarden voorbij die hun kunsten laten zien. Ze rijden dressuur. Heel bijzonder om mee te maken.

Crested Caracara – Caracara – Arma rivier

28 November 2022 – 21°
Cock of the Rock
We gaan niet met de groep mee. Op het programma staat een lange jeeptocht. De dagen zijn lang en vermoeiend. We willen graag op onze eigen manier vogelen en de hele dag buiten spelen.
We weten waar de cock of the rock moet zitten. Een hele bijzondere vogel met een knalrode kop. De weg gaat steil de berg af. Daarna slaan we af en wordt de weg nog steiler. Zulke percentages kennen wij in Europa niet. Het wegdek is glad en vol met algen. Al glibberend proberen we beneden te komen. Dat is een hele opgave. Stapje voor stapje zetten we ons schrap. Het lukt ons om zonder te vallen beneden te komen. We willen nog iets verder lopen en steken de brug over. De hele brug staat onder water met modder. Je zakt tot je enkels weg. Hans en Ilse gaan via de betonnen reling naar de overkant. Daarna doe ik een poging… Tientallen meters onder mij kolkt een rivier waar ik recht in kijk. Met een reling die onder mijn knieën komt haak ik af. Dat was mijn portie avontuur wel weer.
Het natuurpark waar we naar toe willen is gesloten. De vogels houden natuurlijk geen rekening met hekken. Die vliegen er overheen. Al snel horen we veel kabaal en zien we iets groots vliegen. Het is de cock of the rock. Dat de vogel zo groot is wisten we niet. We turen door de takjes heen om een glimp op te vangen. Het lukt ons een keer om de vogel goed te zien en te fotograferen. Er vliegen ook nog een aantal andere soorten rond waaronder een endemische Tangare. Dat is extra leuk.
Heel langzaam lopen we de berg op. Jardín ligt op zo’n 2000 meter. Dat vernemen we. Wat een pittige wandeling. We wandelen verder over de brug. Het uitzicht is prachtig. Om de hoek van de stad ben je midden in de natuur. Het stikt hier van de vogels. We weten niet waar we moeten kijken. Het zijn zoveel nieuwe soorten in alle kleuren en maten.
We zijn dolenthousiast en hebben geen spijt dat we een dagje rust hebben genomen. Alhoewel, de hele afdaling was nou niet erg rustig. Elke vijf minuten roepen we dat we terug gaan naar het hotel. De vogels denken daar anders over. We blijven nieuwe soorten waarnemen. We lopen een paar groepsgenoten tegen het lijf en zien samen the cock of the rock. Wat was dat genieten.
Het begint te regenen. De paraplu wordt tevoorschijn gehaald. De locals lopen gewoon rustig door zonder paraplu. We gaan naar een van de vele koffiezaakjes. Het is een open restaurant op de twee verdieping met schitterend uitzicht op het centrale plein. Na deze ochtend hebben we koffie verdiend met een stuk taart om deze mooie waarnemingen te vieren. Onder het genot van een bak koffie gaan we de vogels determineren. We hebben zeker twintig soorten gezien. Als het bijna droog is gaan we opnieuw naar buiten. Tijd om Jardín te verkennen. Het stadje is nog mooier dan Salamina. Het heeft een hele andere sfeer. De gebouwen zijn net zo kleurrijk met eveneens mooie balkonnetjes. Er rijden allemaal tuctucs door de smalle straatjes. Voor het eerst deze reis zien we toeristen. Het stikt er van de leuke eettentjes. Jammer dat we zo weinig tijd hebben om alles te proeven.
Bij een koffiezaakjes ruikt het heerlijk naar vers gebakken broodjes. We nemen er een paar mee. Dat komt goed van pas. We ontdekken een voederplaats aan de rand van de stad. Een prachtige plek om te vogelen met uitzicht op de bananenplantages. We staan net droog waardoor we met de miezer regen toch wat foto’s kunnen maken. We eten snel het broodje op dat we gekocht hebben.
Op een gegeven moment moeten we ons echt wegslepen bij de plek. Rust houden vandaag komt er niet van. We hebben een uur de tijd om bij te komen voordat we terug gaan naar de cock of the rock (rotshanen). Het natuurpark is nu geopend. Ondanks de regen van vanmorgen is het toch iets minder glad geworden. De zon en warmte doen het water snel verdampen. We zijn de eerste gasten en al snel wordt het druk. Er vliegen zeker 10 rotshanen rond op hele korte afstand. Wat zijn ze indrukwekkend. Ze zijn aan het baltsen. Om de vrouwtjes te imponeren maken ze gekke bewegingen en fladderen met hun vleugels. Ze krijsen er behoorlijk op los. Gek genoeg zien we geen één vrouwtje. Zij zijn goed verstopt tussen de bladeren waar ze het spektakel van de mannetjes aanschouwen. Onze dag kan niet meer stuk. Toch was de eerste rotshaan in de morgen waar we zoveel moeite voor gedaan hebben het mooist.
De klim terug naar het dorp valt tegen. We gaan lekker vroeg eten bij een Mexicaans restaurantje. Even wat anders dan kip met rijst. We krijgen het lekkerste fruitsapje van de hele reis dat vers voor onze neus gemaakt wordt. We delen een portie nachos met kaas en verse ananas. De burrito en quesadille gaan schoon op. Wat kun je intens genieten van een beetje afwisseling qua eten. We gaan met de kippen op stok.