25 November 2022 – 26°
Vertrek Hotel Tinamu
De nacht verliep wat onrustig vanwege de urenlange regenbuien en het onweer. Rond 9 uur gaan we op weg naar Salamina. Nog een keer over het smalle, bochtige pad. Het wordt gelijk weer duidelijk waarom deze weg toch wel spannend is. Bij de gevreesde bocht moeten we allemaal aan 1 kant van de bus gaan zitten in de hoop dat we er doorheen komen. Het is al een paar keer gelukt en nu gaat het mis. We staan vast met de voorkant van de bus tegen de helling. De chauffeur probeert achteruit te rijden om los te komen. Het is zo vreselijk steil dat hij met geen mogelijkheid de berg op komt. Het wiel van de voorkant komt alleen maar vaster te zitten. De voorkant van de bus heeft wat blikschade.
Wij zijn uitgestapt en richten ons op de vogels. We zien een aantal caracaras in de palmbomen zitten.
De reisleider loopt terug naar het hotel voor wat extra mankracht. Hij komt terug met 2 sterke mannen en een aantal schoppen. De berghelling wordt weg geschept zodat de bus de bocht kan maken. Ze hebben er hard voor moeten werken. Vijf kwartier later zitten we in de bus om de reis te vervolgen. Zoals de reisleider zegt: precies volgens planning. We moeten er hard om lachen. In Colombia moet je standaard tijd incalculeren voor onverwachte situaties die zo een paar uur extra reistijd kosten.
De leus van SNP was vroeger; waar het asfalt eindigt….. Dat hebben we zeker al ervaren. Wij weten wel waar de afkorting voor staat: Steeds Nieuwe Problemen. Elke dag maken we wel een avontuur mee. Om kwart over 10 verlaten we dan eindelijk hotel Tinamu.
25 November 2022 – 25°
Via Finca Villa Amparo naar Salamina
We rijden een nieuwe route met wederom prachtige vergezichten. We rijden langs de Cauca rivier en steken die een aantal keren over. Het is een hele brede rivier die bruin is van alle modderstromen. Vanwege de vele regen staat het water te hoog om vogels te spotten. We rijden verder de bergen in. De weg wordt met de minuut slechter. De halve weg is weggespoeld. Het ene moment rijd je over prima asfalt en even later is de weg net breed genoeg om niet naar beneden te storten. Er lopen hele geulen over de berg waar water heeft gestroomd.
We steken opnieuw een flinke rivier over. Links en rechts liggen enorme rotsblokken die zijn meegesleurd door het water. Landslide blokkeren de weg. Volgens mij ben ik onderdeel van het tv programma de gevaarlijkste wegen van de wereld.
Op een gegeven moment kan de bus niet verder. Gelukkig was daar al rekening mee gehouden. Er staan 3 jeeps voor ons klaar om ons verder te brengen naar Salamina. Het is geen optie om niet mee te gaan, want de bus zien we overmorgen pas terug. De bagage moet dus ook mee met de jeeps. De mannen zijn druk bezig om alle bagage boven op de wagens vast te maken. Dat doen ze behendig.
De jeeps zijn oude barrels zonder comfort. Je kunt het eerder zien als een 4×4 met overdekte laadbak waarin wij mogen zitten. De zitting is gelukkig zacht. Als je achteraan zit moet je goed opletten dat je niet uit de auto glijdt. De achterkant van de auto is open en gordels zijn er niet. Je moet jezelf goed vasthouden! We verlaten de doorgaande weg en rijden via een nog slechtere weg naar finca Villa Amparo waar we gaan lunchen.
We moeten vertrouwen op de chauffeur er zijn stuurmanskunsten. Hij rijdt heel rustig en toch schudden we alle kanten op. Je moet opletten dat je je hoofd niet stoot aan het dak. Na een korte rit komen we aan bij de finca. Het is hier erg warm.
We klimmen de berg op en komen uit bij een familie die hier een boerderij runt. Wat zijn ze trots op hun huis. We worden ontvangen alsof we familie zijn. Een rondleiding mag niet ontbreken. De gang hangt vol met zadels voor paarden. Het gebouw is al 300 jaar oud. Dat is er ook wel aan af te zien. In Nederland zouden we het vergane glorie noemen. Aan de muur hangen allemaal foto’s van de familie. Wij kijken onze ogen uit en maken foto’s. Deze man is onder de indruk dat wij zijn gasten mogen zijn en zet ons op de foto.
Vanaf het huis hebben we zicht op de bergen met beneden in het dal de Cauca rivier. Het is hier zo stil en rustgevend. Het lijkt wel alsof je in een ansichtkaart bent beland.
Dat we hier nog uren doorbrengen was niet gepland. De lunch verloopt op z’n Colombiaans. Wij waren al laat en de bbq moet nog aangestoken worden. Dat gaat tergend langzaam. Voordat het eten klaar is zijn we denk ik wel 1,5 uur verder. Het uitzicht verveeld niet.
Het plan om rond 15 uur bij het hotel aan te komen is niet haalbaar. Het is slecht 20 kilometer rijden. Als je nog geen 10 km per uur rijdt ben je een paar uur verder. Ik geniet van het prachtige landschap. Het is hier weer zo anders. De mensen gebruiken hier nog paarden als vervoermiddel. Aan een auto heb je toch niet zo veel met deze slechte wegen. Er zijn ook veel muilezels die worden volgeladen met spullen.
Het valt ons op dat er heel veel jeeps rondrijden. Wij zitten nog vrij riant met 4 personen in de laadbak. De jeeps worden hier als een soort taxi gebruikt. Dan probeer je zoveel mogelijk mensen in een auto te krijgen. Natuurlijk kun je ook op het dak gaan zitten. Achterop is ook voldoende plek voor 4 mensen om te staan. Urenlang moeten zij zich vasthouden. Dat is intensief. Na een uur hobbelen beginnen we het wel een beetje zat te worden. Continu jezelf overeind houden is vermoeiend. We hebben er al een lange dag opzitten.
In de verte zien we het regenen en onweren. We hopen dat het droog blijft in verband met de bagage. Om zes uur zijn we eindelijk in Salamina. Het is een mooi stadje, maar daar zien we weinig van. Het is zo goed als donker. We verblijven in een koloniaal gebouw. Werkelijk schitterend. We hebben weinig vogels gezien vandaag, het was absoluut een bijzondere dag.
26 November 2022 – 21°
Salamina
Na de rust en stilte van Tinamu is het even acclimatiseren in de stad Salamina. De stad komt vooral tot leven in het weekend en in de nacht. De muziek gaat steeds een standje harder. De auto’s inclusief de uitlaatgassen zijn in je kamer goed te vernemen. De deur naar het balkonnetje houdt niks tegen. Het licht schijnt door alle kieren en dat zijn er nogal veel. Het onweer overstemt het geluid van de straat.
Om zes uur stappen Hans en Ilse in een jeep om naar Valle Santamaria te gaan. Het is net opgehouden met regenen. Gisteren was het bloedheet en nu zitten ze kou te lijden in de jeep. Ik blijf in Salamina. Heb trek als een olifant, helaas om half 8 krijg ik te horen dat het ontbijt om 8 uur begint. 8 uur wordt 9 uur. Mooi de gelegenheid om de buurt te verkennen. Bij een panaderia kan ik de kokosbol niet laten liggen, en wat is die lekker..
Ilse verheugt zich op de waspalmen in de vallei, maar daar zijn ze nog lang niet. Na een aantal kilometers stappen ze uit om langs de weg te vogelen. Een schitterende geel met zwarte vogel zingt hen vrolijk toe. Een mooie Colombiaanse man met hoed sleurt hen mee. In een hoog tempo lopen ze achter hem aan. Hij heeft iets moois gezien. In de boom zit inderdaad een vogel. Als Ilse vraagt welke vogel het is heeft hij geen idee. De hele dag rent de man de berg op en af op zoek naar vogels. Het lijkt net alsof hij iets verloren heeft in het bos en aan het zoeken is. Het is een hilarisch gezicht. Hij weet ook bijna niks van vogels af… Het hoogtepunt is een groene toekan, een koppeltje trogons en een knalrode, grote specht. Waar blijft die vallei toch? Ze krijgen een goede indruk van hoe de mensen hier leven. De koeien worden aan de kant van de weg gemolken. Een klein houten krukje zakt diep weg in de modder. De emmer waar de melk in komt is verre van schoon. De man vindt het gek dat de toeristen foto’s maken van het tafereel.
Langs de kant van de weg staan allemaal paarden met zadels gereed om op te stappen. Vanaf de berg hebben ze uitzicht op de stad Salamina.
De bergen rondom staan vol met jonge avocadobomen. Ze zitten ook in het gebied waar veel koffie groeit. Aan de kant van de weg worden de bonen gedroogd op een stukje zeil. De weg is op de meeste plekken in een zeer slechte staat. Ze rijden door enorme plassen. Bomen zijn omgevallen en blokkeren de weg. Je hakt er een stuk tussenuit zodat er net 1 auto doorheen past en de weg is begaanbaar.
Er zijn veel landslides die de weg erg smal maken. De kuilen zijn zo diep dat ze stapvoets nog steeds door elkaar geschud worden. Bij een klein huisje langs de weg hebben ze een koffiepauze. Niks wijst er op dat het een restaurantje is. Ze zijn gewoon op visite bij iemand thuis die voor hen een kopje koffie en agua panela wil maken. (Een warm, mierzoet drankje gemaakt van rietsuiker)
Wat is het hier koud. Ze rijden door de mist en blijven stijgen. Ze komen een klein dorpje tegen, San Felix. Typisch Zuid Amerikaans met kleine, kleurrijke huisjes en een gigantisch groot plein. Het lijkt erg uitgestorven.
Op het plein is een kleine garage waar ze de banden oppompen. De motorkap gaat ook nog een keer open om wat dingen vast te zetten. Gewoon met een touwtje. Onderweg moeten ze nog even stoppen vanwege vrachtwagens die vast zitten in de modder en eigenlijk te breed zijn voor de weg.
De reis is intensief. Het is koud, hobbelig en je moet jezelf continue vasthouden om te voorkomen dat je uit de jeep slingert.
Bij de vallei met de waspalmen is het genieten van het bijzondere landschap. Om 12 uur zijn ze eindelijk bij het eindpunt op 2900 meter. Geen wonder dat ze het zo koud hebben. Iedereen is zomers gekleed. Ze hadden geen idee dat ze zo hoog zouden komen. De berghellingen zijn steil. Ze lopen een stukje de berg op en komen zuurstof te kort. Op deze steile hellingen groeit lampionfruit. De vruchten zijn een stuk groter en zoeter dan in Nederland.
Vanaf de top hebben ze bijna 360 graden uitzicht. In de waspalmen zitten allemaal bronze winged parakeets. In de verte horen ze de toekans roepen.
Om vier uur komen Hans en Ilse terug. Onder een gigantische kom heerlijke cappuccino wisselen we onze verhalen uit. Om zeven uur gaan we eten bij een speciaal Colombiaans restaurant. Eten zoals de lokale bevolking dat doet. Bij de mensen thuis. De locatie was heel mooi. Een smalle deur leidde ons via een trap naar een mooie patio met daarachter een hele grote tuin. Dat verwacht je niet als je voor de deur staat.
27 November 2022 – 22°
De ochtend voor we naar Jardín gaan
Ik zou het verhaal kort kunnen houden. We zaten de hele dag in de bus en dat was het. Dat is toch net iets te kort door de bocht. Tot vier uur ‘s nachts was er luide muziek en schreeuwende dronken mannen.
Het vroeg opstaan heeft een voordeel. Er is tijd over om een wandeling door het dorp te maken. Het is erg rustig. De stad moet nog ontwaken. Uit verschillende huizen komt nog steeds harde muziek. Blijkbaar is dat heel normaal om 7 uur ‘s ochtends.
Ik geniet van het sfeervolle stadje. Zoveel kleurrijke huizen met kleine, houten balkonnetjes. Er zijn meer honden dan mensen op straat. De straten zijn enorm steil.
Veel huizen zijn versierd met kerstdecoratie. Een houten sneeuwpop is toch een beetje gek in Colombia.
Bij de bakker halen we een lekkere kokosbol voor onderweg. We willen betalen met groot geld. Daar hebben ze niet van terug. Of beter gezegd ze kunnen niet zo goed tellen waardoor ze geen idee hebben hoeveel te terug moeten geven.
Om half 8 gaan we ontbijten in het hotel. Het gaat tergend langzaam. Er is ook onduidelijkheid over wat we krijgen. Er gaat iets mis waardoor we alle opties hebben gekregen. Koffie, sap, granola en brood met ei. De reisleider helpt een handje met het uitserveren, want we moeten echt op tijd weg.
