28 juli Lassen Volcanic NP 33°
Wat fijn dat het ‘s nachts afkoelt. De dikke deken is hier echt nodig. En we dachten nog die zijn gek. Het bleef tot ‘s avonds laat bloedje heet op de kamer.
We hebben brood wat de mannen niet weg krijgen. Haha het ontbijt verloopt zo wel heel rustig…. Als ik er een tosti van maak met spek, kaas en eieren gaat het beter.
Voor mij een dag waar ik naar uit kijk. Een park geheel gevormd door vulkanische activiteit. Om de mannen een idee te geven hoe het park eruit ziet maken we een korte wandeling bij Sulphur Works, vanaf de weg zien we pruttelende modder, allerlei kleuren op de aarde.
In de Bumpass Hell lopen we eerst een heel stuk door het bos bergopwaarts. En dan hebben we zicht op een felblauw water met de plankieren. Eerst een steil pad naar beneden. Ik laat Hans voor gaan we zien elkaar beneden wel weer. Beneden bij de splitsing wacht ik op de jongens zodat we de zelfde kant op lopen. We lopen tussen kokende meertjes, borrelende modderpoelen en gele en witte travertijn-terrassen. De zwavellucht is doordringend, ja ik kan het ook ruiken en stoomwolken omringen ons. Het hete, zure water heeft een temperatuur tussen de 52 en 91 graden Celsius. Maar waar is Hans? Nergens te bekennen.. Zou hij te ver doorgelopen zijn… We vragen aan mensen die van de andere kant aan komen lopen of ze Hans gezien hebben. Of ik van de beschrijving van Joran zo blij word… an old man…. Bereik van telefoon is ook 3x niks… Na lang wachten en toch ondertussen foto’s maken zien we hem oververhit staan. Wat blijkt; ik was met de jongens bij de eerste splitsing eerst naar links gelopen naar het uitzichtpunt. Hans zag ons daar staan en wilde daar ook naartoe. Hij had geen idee hoe hij daar moest komen. Hij liep een stukje terug de heuvel op en zag ons nog steeds staan, maar nee geen pad. Zo is hij ruim een halve km steil de berg op geklommen en gaan wachten….want er kwam geen pad naar het uitzicht punt. Het jonge stel die wij hadden gesproken, herkenden Hans van onze beschrijving en zo ging Hans opnieuw naar beneden waar wij braaf stonden te wachten….. Edgar moet Hans even een knuffel geven: “yes, verloren papa is weer terug”, Ondertussen is de temperatuur aardig gestegen als we terug lopen. We zijn moe maar oh wat was het mooi. De middag blijven we rond onze kamer. En een bakje noodles voor een keer gaat er goed in.
29 juli – Tule Lake National Wildlife Refuge 29°
We zijn vroeg helemaal klaar om te vertrekken. Nog één keer navragen of onze koffer vannacht gekomen is… helaas… Door Lassen Volcanic Park gaan we naar het noorden. Waar we gisteren voor wegwerkzaamheden veel geduld moesten hebben kunnen we nu overal doorrijden. Net voor we het park verlaten stoppen we bij een meer. Hoe verder we naar het Noorden rijden hoe rustiger het op de weg wordt. Bij Tule Lake National Wildlife Refuge rijden we over een gravelweg langs het meer. Het meer is wel een heel stuk weggetrokken. De vele vogels zijn ook zo ver weg dat je ze niet kan onderscheiden. Het is nu al gaaf, een droog stukje wetlands. Wat zal het mooi zijn als het vol met water staat. Tegen lunch tijd komen we in Klamath Falls waar we bij Waffle Hut gaan eten. De rest van de dag horen we van de jongens hoe lekker ze de hartige wafel vonden.
