Woensdag 16 februari
Ook hier koelt het ’s nachts af dat we nog een nachtje onder de dekens konden liggen. Dat bevalt toch wel erg goed. Om half zes gaan we uit bed en genieten enorm van de zonsopkomst. De kleuren zijn zo mooi en diep in het dal zie je de wolken hangen. Het is echt schitterend. De eigenaren zijn ook al vroeg op om alle voederplaatsen te vullen met bananen en papaya. De vogels zijn er al snel bij. De plaatsen zitten vol met tig tanagers. De red-headed barbet komt er ook bij. Deze vogel blijft zo mooi en hebben we nog maar één keer eerder gezien. Als ik bij een vogelplek sta en mama wil roepen vanwege iets moois, komt zij naar mij toe omdat zij ook iets nieuws gespot heeft. Dat gebeurd met grote regelmaat. Voor het eerst deze vakantie zien we de Motmot.
Een vogel die we eerdere vakanties vaak gezien hebben en nu onvindbaar is. Het bekende whoop, whoop verraad zijn aanwezigheid. Zijn lange staart beweegt heen en weer alsof het een ouderwetse klok is die heen en weer tikt. De apen zijn ook van de partij en graaien zoveel mogelijk bananen mee. Om zeven uur zitten we op het balkon in de zon te ontbijten. Wat is het nu al warm aan het worden. We krijgen koffie, sap, heel veel fruit, bananenbrood en zelfgemaakte pannenkoeken. De Amerikaanse variant. Een hele hap die zwaar valt. We krijgen informatie over de white-crested coquete en lopen een stukje de berg af. Bij het huisje staan twee stoelen. Kunnen we ook nog comfortabel zitten terwijl we op zoek gaan naar de hummingbird. In de schaduw is het te koud en in de zon te heet. Het is ook nooit goed. Helaas laat de vogel zich vandaag niet zien.
Het is slechts 100 meter de berg op lopen en toch zijn we kapot als we boven komen. Er blijken meer Nederlanders te zijn. We wisselen informatie uit over onze reizen. Ik kijk even opzij en hoor een enorme klap. De eigenaresse rent haar huis uit. Zag ik dat nou goed? De eigenaar is van het balkon afgevallen en is met zijn hoofd op een betonnen trap gevallen. De smak was echt enorm. Iedereen rent er gelijk op af en de ambulance wordt gelijk gebeld. We staan de trillen op onze benen. De man zit rechtop en zijn hoofd bloed enorm. Hij is buiten bewustzijn. Gelukkig is er een gids die Spaans spreekt en de hulpdiensten kan inlichten. Zo snel als dat er gebeld werd zo lang zal het nog gaan duren voordat de ambulance komt. Mij moet je absoluut niet neerzetten bij bloedende mensen dus ik sluit mij snel af. Een paar mensen blijven bij de man en vrouw. Wij praten verder met de andere mensen. Een man komt voorbij met allemaal bloed aan zijn handen en spoelt dat af in het zwembad. Het huis staat open met een kraan en dan ga je je bebloede handen afspoelen in het zwembad. Ik snap het niet en ben blij dat ik er niet meer ga zwemmen. Wellicht in de paniek dat het een logisch idee leek. We horen dat er volop tegen de man gepraat wordt. Zijn ogen zijn open en hij kan een beetje met zijn hand knijpen. Praten kan hij niet. Wat duurt het dan lang voordat er een ambulance komt. Wij moeten verder en pakken onze spullen in. We laten een briefje achter voor de eigenaren. Nu maar hopen dat de ambulance niet de berg op komt als wij de berg af gaan. We zijn nog steeds in shock van wat er gebeurd is. Bij de Mirador gaan we op adem komen. Even een drankje nemen en afstand nemen van deze situatie. Als we al 20 minuten bij de Mirador zitten horen we in de verte de sirenes. Het geluid in de bergen draagt ver dus het duurt nog wel even voordat de ambulance voorbij komt. Het heeft meer dan een uur geduurd voordat de ambulance is gekomen. Een kwartier later horen we de ambulance weer voorbij komen. De man zal nu naar het ziekenhuis gebracht worden. Onze gedachten dwalen nog vaak af. Hoe zal het gaan? Zal hij dit overleven? De man was al op leeftijd. Wij denken dat hij een hersenbloeding of hartstilstand heeft gehad waardoor hij van het balkon is gevallen.
De nieuwe soorten die hier voorbij komen geven voldoende afleiding. De speckled tanager gaat prachtig in de boom zitten. Dat is toch net wat mooier dan op de voederplaats. Om elf uur vertrekken we naar Dominical. Dat is een uur lang de berg afrijden. Dat gaat ook niet en beetje steil de berg af. Ondanks de lage versnelling moet ik grotendeels op de rem trappen. Met elke meter die we de berg afrollen loopt de temperatuur ook op. De ramen gaan dicht en de airco gaat aan in de hoop dat het ons koel kan houden. Als we bij Rio Lindo hotel aankomen is de overgang een beetje groot. Wat is het hier heet. We laden onze spullen uit en komen op een kamer waar het heerlijk koel is. Voor het eerst dat we een airco hebben. Wat een luxe is dat. De kamer is alles behalve luxe. De verf valt van de muren, mijn matras is hooguit 180cm lang en mijn bed is 200cm lang. De gordijnen zijn te klein om het hele raam af te dekken. Typisch Costa Ricaans. Zeker nu er twee jaar Corona heerst merk je dat er veel meer vervallen en slecht onderhouden is. Onderhoud voer je hier ook pas uit als het echt in elkaar stort. We verkassen gelijk naar de overkant. Lunchen bij Mono Congo ons favoriete lunchplek. Het is er heel druk. Net als in de rest van dit kleine dorpje. Dominical heeft een bijzondere sfeer en daar horen ook bijzondere mensen bij. Alle haarkleuren komen voorbij. Heel veel tattoos. Die arme mensen hebben blijkbaar geen tekenpapier. Veel mensen hebben weinig kleding aan, borsten vallen uit de zwemkleding, mensen zitten in bijzondere houdingen die ze zen maken. Er valt genoeg te kijken tijdens het wachten op ons eten. We eten een sandwich die verrassend veel weg heeft van Hollands brood. Dat gaat er zeer goed in. Op onze kamer eten we nog bananenbrood wat we vanochtend bij ons ontbijt hadden gekregen.
Van onze laatste dagen willen we nog maximaal genieten. De hitte houd ons niet tegen om naar het strand te lopen. Dominical is in de afgelopen vier jaar wel veranderd. Een aantal locaties zijn gesloten en er worden flinke gebouwen uit de grond gestampt. De zon brandt en schaduw is er niet. We maken nog een uitstapje naar het hotel waar we de vorige keer overnacht hebben. Er valt weinig te zien. De vogels hebben het ook warm. Op het strand voelt het een stuk beter aan. De slippers gaan uit en de voeten in het warme zeewater. De golven zijn groot. Genoeg mensen liggen in de zee te spartelen op een surfplank. Veel verder dan dat komen de meeste mensen niet. Via de weg lopen we terug naar het hotel. Smachtend naar een ijsje. Blijkbaar had iedereen zin in ijs, want ze hebben het niet (meer?). Wat een teleurstelling. Ook bij de supermarkt is geen ijsje te vinden. Dan moeten we maar verkoeling zoeken in het zwembad. Het water is zo warm dat ik er in één keer in kan duiken. Dat is een vermelding in de krant waard. Zelfs mama durft het hier aan om te zwemmen. Het zwembad is weer helemaal voor ons alleen.
Nu we afgekoeld zijn kan er ook weer warm drinken in. Een heerlijke cappuccino met een lekker gebakje. Om vijf uur willen we naar het strand gaan om de zonsondergang mee te maken. We hebben een wandelpad gevonden waar we nog een mooie hagedis spotten.
Hopelijk brengt dit pad ons naar de zee. Het brede pad wordt steeds smaller, gaat door het suikerriet, door de jungle om uiteindelijk dood te lopen. Het strand kunnen we bijna aanraken. Een riviertje houd ons tegen. Nu moeten we helemaal terug om daarna weer naar het strand te lopen. Zo maken we onze kilometers wel weer. Nog net op tijd komen we op het strand waar het gigantisch druk is. Verblijven als deze mensen in dit pietepeuterige dorpje? Het was de moeite waard om de benen uit ons lijf te wandelen.
De rijst met bonen komt onze neus uit. Tijd voor verandering nu we het eten voor het kiezen hebben. We gaan bij Casita Pizza eten. Vanmiddag hadden we al geïnformeerd of we vanavond konden eten. Dat was geen enkel probleem. In een paar uur tijd kan er een hoop veranderen, want we kunnen nu alleen pizza afhalen. We hebben trek en geen zin om nog op zoek te gaan naar iets anders. De pizza nemen we mee naar onze kamer. Voor onze kamer staan twee stoelen waar we lekker kunnen zitten en eten. Ons hotel is blijkbaar voor 40-plussers die nog van een feestje en een drankje houden. Het is gezellig druk. Als ik vannacht maar kan slapen