Bootje varen Sarapiqui

Vrijdag 28 januari – Sarapiqui

Yes, ik heb doorgeslapen. Als de wekker af gaat is dat voor de brulapen ook het signaal om te gaan brullen. Het ultieme jungle gevoel. We willen zo snel mogelijk naar buiten, want gisteren waren we eigenlijk net iets te laat bij de voederplaats. Via een toeristische route lopen we naar het restaurant. We lopen eerst even over de hangbrug en zien een klein groen vogeltje met fel oranje poten. Een prachtig exemplaar. Bij de voederplaats is het nog erg rustig. Zowel qua mensen als vogels. De bananen blijven onaangeraakt. We zien meer vogeltjes in de bosjes en struiken, maar die laten zich moeilijk zien. Als je in het vogelboek gaat zoeken naar een klein, geel vogeltje kom je nog 20 soorten tegen die daaraan voldoen. Nu het zo rustig is kunnen we lekker gaan ontbijten zonder afgeleid te worden. Ons kopje koffie drinken we met zicht op de voederplaats. Er komen toch nog wat vogels eten. Dat geeft ons een nieuwe kans om ze te fotograferen. De resultaten van gisteren zijn toch nog niet zo best. Nu weten we wat we anders gaan doen in de hoop dat we dan wel mooie plaatjes krijgen.

Net als het drukker begint te worden met vogels moeten wij weer weg. We gaan met de auto naar de aanlegsteiger van Sarapiqui waar we een boottocht gaan maken op zoek naar dieren. Voor ons doen zijn we aan de late kant. Ze zullen toch wel op ons wachten? Dat doen ze zeker, want zonder ons was er geen boottocht geweest. Wij hebben een privé boottocht. Wij stappen aan boord van een bootje waar een man of 15 op past. Moeilijk hoor dat afstand houden in Costa Rica. Een mondkapje is dus ook overbodig. In een zeer rustig tempo varen we de rivier af.

Wij kunnen dus helemaal zelf bepalen waar we stoppen en hoe lang we bij een vogeltje blijven hangen. De bootsman, gids hoeft alleen ons tevreden te houden. Het belangrijkste Spaanse woord kennen wij – alto – wat betekend stop. Gelukkig spreekt José (zo noemen we hem maar even, want zo heet toch elke Tico) iets beter Engels dan wij Spaans en kan hij toch goed duidelijk maken wat we zo al tegen komen. We komen een hoop watervogels tegen. Reigers in diverse kleuren en maten, aalscholvers, ijsvogels, slangenhalsvogels en ibissen.

Ik voel mij vandaag alleen stekeblind. José en mama zien van alles en ze zijn zeker 5 minuten bezig om uit te leggen waar de vogel zit. Ze lijken ook zo klein in deze reusachtige bomen. Leguanen hebben we al gezien, maar deze lijken hele andere kleuren te hebben. De kop lijkt iets blauws te hebben. Ze gaan ook nog poseren voor de foto. Hoe mooi wil je het hebben.

De brulapen laten ook graag horen dat ze aanwezig zijn. De uitzichten onderweg zijn prachtig en het zuchtje wind maakt het een aangename boottocht. José heeft een mooie spiegeltje bij zich en kan door middel van weerkaatsing van de zon wat beter aanwijzen waar de vogels zich bevinden. Hij heeft namelijk een Jacamar gespot. Ik moet even mijn hersenen laten kraken en ga denkbeeldig door het vogelboek heen om een plaatje te vinden bij de naam van deze vogel. Opeens zie ik het voor mij. Dat maakt het toch een stuk makkelijk om de vogel te zoeken. Het is gelukt. We zien de vogel en hebben bewijsmateriaal. Op een boomstam in het water zit een jezus christus hagedis. Helaas doet hij zijn naam geen eer aan en blijft hij rustig op de boom zitten in plaats van over het water te lopen. Na al dit moois moeten we helaas terug. Met hoge snelheid en de wind door de haren varen we terug. Als we uitstappen valt het ons pas op hoe warm het is. Dat is even wennen. Bij een kleine soda (lokaal restaurantje) met zicht op de rivier gaan we een drankje doen en genieten we nog na van deze mooie ervaring. Het hele restaurant is weer voor onszelf. Dat geeft ons alle vrijheid om ondertussen nog te vogelen. We zien een nieuw soort specht en een aantal hele kleine vogeltjes.

Onderweg naar het hotel halen we een broodje bij de bakkerij die we lekker opeten bij onze kamer op de schommelstoelen. Van de warmte ben ik zo moe dat het tijd is om even plat te liggen. Slapen lukt niet en dat hoeft ook niet. Even afkoelen onder de ventilator met de benen omhoog is al voldoende. Met hernieuwde energie gaan we weer een rondje wandelen met als einddoel de voederplaats. Er zijn nieuwe vruchten opgehangen en dat werpt zijn vruchten af. Al vrij snel komt er een toekan aanvliegen. Een nieuw soort en niet veel later volgen nummer 2,3 en 4. De vogels vechten om de papaja. Op een paar meter afstand genieten we van dit schouwspel. Wat indrukwekkend.

De medewerker van de bar ziet dat wij zo blij zijn als kleine kinderen en deelt nog een geheimpje met ons. Hij heeft ontdekt dat in een struikje een nestje zit van een kolibrie. Met grote regelmaat komt de kolibrie op zijn nestje zitten. Niet veel later mogen wij dat ook meemaken. Deze prachtige dag moet gevierd worden met een verkoelend drankje. Een halve liter passievrucht smoothie zorgt weer voor voldoende vocht vandaag.

De hitte is vandaag wel erg drukkend. Donkere wolken komen er aan. Zal het dan eindelijk gaan regenen? Een tropische regenbui is geen straf en zorgt er voor dat alle kikkers tevoorschijn komen. We lopen nog even richting de rivier en komen ogen en oren te kort. Er vliegt van alles voorbij. Vooral veel kleine vogeltjes. Dat we de Trogon ook nog mogen zien vandaag is de kers op de taart. Voordat de regen los barst gaan we terug naar de kamer om lekker te lezen totdat we gaan eten. Het Italiaanse restaurant gaan we vandaag uitproberen. De pizza en salade smaakt heerlijk en gaat er goed in. Ook onze maag begint de tijdzone te begrijpen.

Na het eten gaan we nog één keertje kijken bij de vijvers. Zal de kikker nu eindelijk wakker zijn? Er zijn twee druppen regen gevallen. Wie weet doet het wonderen. De kikker is inderdaad verdwenen. Hij is aan de wandel gegaan. Nu zien we de knalrode ogen en de mooie oranje zuignapjes aan de poten. Bij het andere vijvertje zitten zelfs drie boomkikkers waarvan er één heel goed zichtbaar is. De after diner dip is gelijk verdwenen. Zullen we dan ook een poging wagen voor de blue-jeans kikker? We gaan op pad naar een gedeelte waar wij ze verwachten. Het is er iets meer vervallen en al vrij snel is het leuke er van af. Ik zie een gigantisch grote gekko en een sprinkhaan van een centimeter of 20. Dit is mij iets té veel van alles wat ik eng vind. Helemaal in elkaar gedoken, met gekromde tenen loop ik zo snel mogelijk terug naar de kamer. Ondertussen verlicht ik zoveel het pad als het afdakje boven ons om te scannen of het veilig gebied is om te lopen. Tijd om naar de kamer te gaan waar we veilig kunnen slapen zonder enge beestjes.