Zondag 6 februari
Het heeft weer flink geregend en mama heeft er niks van meegekregen. Als we wakker worden is het nog aan het nadruppen. Het ziet er naar uit dat er meer regen kan komen. Liever niet als wij weg gaan, want onze bagage moet droog blijven. Bij de voederplaats zitten veelal dezelfde vogels dus we gaan vandaag eerst een stukje aan de wandel. Op zoek naar de Manakin die we gisteren gehoord en gezien hebben. De vogel is nergens te bekennen. We willen om acht uur vertrekken. Een vroeg ontbijt zou daarom prettig zijn. De eerste dag zaten we ook al vroeg aan het ontbijt. Net vandaag gaat alles even anders. Er is gisteren een groep gearriveerd waardoor we een buffet krijgen. Absoluut niet vervelend, maar die begint pas om half acht. Vandaag krijgen we ook nog bezoek van een nieuw soort honingkruiper. Super gaaf!
We vallen gelijk aan als het buffet geopend is en zijn blij dat we nu zelf mogen bepalen wat we eten en hoeveel. Er is zoveel vers fruit. Daar scheppen we een hele berg van op. Lekker in combinatie met de pannenkoeken die ze ook hebben liggen. Er is ook bakbanaan. Daar ben ik zo enorm dol op. Hier moeten we wel wat uren op door kunnen brengen.
Iets na acht uur vertrekken we van onze kamer. De bagage wordt met een karretje naar de boot gebracht. Het hele eind moeten wij lopen. Na de overtocht is het nog een stukje lopen naar de auto. Een koffer over gravel trekken, heuvel op is best wel zwaar en warm. Om half negen vertrekken we. Mama rijdt vandaag de onverharde weg zodat ik ook kan zien waar we rijden. We zien onderweg best veel vogeltjes. Als we voor elk vogeltje zouden stoppen dan zouden we nu nog onderweg zijn. Voorbij Sarapiqui maken we een drinkstop. Het is in de auto behoorlijk warm. De zon schijnt volop. Ook met ramen open is het heet. De eerste twee uur rijden zitten er op. Als het goed is ook de lastigste. De rest van de weg is verhard en gaat niet al te veel door de bergen. Een groot deel van deze route naar Cahuita is bekend terrein, maar er is nul herkenning. Er zijn grootschalige werkzaamheden aan de weg. Het is behoorlijk druk op de weg en blijkbaar is er verbreding nodig. Van Guapiles tot aan Limón zijn ze bezig. Dat is zo goed als het halve land. Net alsof wij de weg in één keer gaan verbreden van Groningen tot aan Maastricht. Het is fijn dat er bijna de hele tijd verkeer voor ons rijdt, want het is niet altijd even duidelijk waar je moet rijden. We zigzaggen heel wat af. Dan een stukje over de nieuwe weg en weer terug naar de oude. Er zit behoorlijk hoogteverschillen tussen beide wegen waardoor er heel wat hobbels zijn. Het rijdt gelukkig wel door, maar urenlang graafmachines en ander grof geschud is nou niet bepaald leuk rijden.
Het is vandaag zondag en het is echt heel erg druk. Er zijn veel fietsers en wandelaars. Mensen met karren die iets verkopen. Het gaat allemaal over de doorgaande weg waar je vaak 60 of 80 mag rijden. We zien ook heel veel vlaggen. Eerst denken we dat het de vlag van een voetbalclub is. Wel gek dat er dan zoveel clubs tegelijk spelen. Het zijn wel heel veel soorten vlaggen. Mensen hangen ze op aan bomen, huizen, aan hun auto’s. Elk gehucht heeft een school waar het een drukte van belang is. We zien dezelfde vlaggen voorbij komen. Als ik een groot reclamebord naast de weg zie staan is het opeens duidelijk. Er wordt gestemd vandaag. In Nederland is het bijna geheim waar je op stemt. Hier laat iedereen duidelijk weten voor welke partij ze zijn. Ik heb ook bijna het idee alsof het een soort feestdag is. Of dat waar is weet ik niet. Wij verblijven al dagen op afgelegen plekken en komen nu voor het eerst in het weekend in de bewoonde wereld. Dat is dan ook even wennen.
Het vinden van een lunchplek gaat niet zo makkelijk. Vanwege de werkzaamheden kun je alle locaties niet zo makkelijk bereiken. Zonder lunch overleven we ook wel. We hebben goed ontbeten. De havenstad Limon is de lelijkste stad van Costa Rica. We zijn er niet eens echt doorheen geweest, maar het is een grote havenstad. Er staan allemaal containers van Chiquita, Dole en Del Monte. Wel praktisch zo naast de vele bananen- en ananasplantages. In deze stad zien we voor het eerst ook veel afval naast de weg liggen. Dat zie je hier vrij weinig. Langs de kant van de weg staan ook veel kraampjes waar allerlei soorten fruit verkocht wordt waarvan we geen idee hebben wat het is.
De navigatie stelt voor om het centrum van Limon te vermijden er wat meer door het binnenland te gaan. We komen een klein restaurantje tegen waar we een drankje doen. De tamarinde is een nieuwe smaak en bevalt mij niet zo goed. Het proef ook meer naar limonade dan vers sap. Nog driekwartier volhouden en dan zijn we op onze bestemming. Niet veel later zien we voor het eerst de zee. Wauw, wat is het mooi. Het liefst zou ik gelijk een kijkje nemen. Dat slaat nergens op, want we verblijven bijna aan het strand. Cahuita is een klein kustplaatsje waar wij verblijven. Het zou er rustig moeten zijn, maar het is een drukte van belang. Het strand ligt helemaal vol met locals. Wij zijn te moe van de lange rit dat we geen puf hebben om een kijkje te nemen. Bij de receptie komt mama een oude bekende tegen. De buschauffeur van de groepsreis die zij in 2017 gemaakt heeft. Knap dat ze hem herkend. Hij herkent haar natuurlijk niet, want in de tussentijd heeft hij tig Hollanders gezien. Toch worden we behandeld als zijn amigos. We krijgen nog een tip waar we goed kunnen avondeten. Bijkomen van de rit lukt niet echt, want onze kamer is ondragelijk heet. We gaan op de stoelen voor onze kamer zitten en kijken Wie is de mol terug. Net als de vorige keer worden we weer afgeleid. Er lopen Agouti’s rond. Groot uitgevallen cavia’s.
Nog voor het donker lopen we naar het dorp toe om te gaan eten bij één van vele restaurantjes. Ook hier is het een drukte van belang. We zijn nog net op tijd om het laatste tafeltje te bemachtigen. Het dorp heeft veel Caribische invloeden en dat vind je ook terug op de menukaart. We kiezen voor visfilet op Caribische wijze en een vegetarische curry. Super lekker, maar waarom moeten die porties toch zo groot zijn? Zelfs zonder lunch krijg ik het nooit op. Volgens mij kom ik een paar kilo zwaarder weer terug in Nederland. De weg in dit dorp is onverhard en de bladeren langs de kant zijn bruin van al het stof. Op de terugweg razen de auto’s langs ons heen. Volgens mij ben ik nu net zo bruin geworden als de bladeren langs de weg. We gaan weer kikkers zoeken. Er zit een nieuw soort boomkikker in de lodge tuin. Als we onze zaklamp er op schijnen is die verdwenen. Wat jammer.
Om half acht zijn we terug op de kamer. Moe, maar we moeten nog een uurtje wakker blijven. Zal het nog gaan afkoelen? Ik kan het mij niet voorstellen.
Maandag 7 februari
Om half zes word ik wakker van de wekker. We willen graag de zonsopkomst op het strand zien. Hoe zou de temperatuur buiten zijn? Als ik het nu al zo warm heb, hoe kan ik dan de hitte van buiten verdragen? Het blijkt een verademing te zijn om buiten te komen. Is het echt zo fris? Ik roep wel 10 minuten hoe blij ik ben dat het buiten zo aangenaam is. De zon is net opgekomen en geeft prachtige kleuren. Het strand is pikzwart en nat. Het heeft na half 1 blijkbaar flink geregend vannacht. De muggen hebben we verruild voor zandvlooien. Beide geven jeuk! De voeten moeten natuurlijk even de zee voelen. Het water geeft nog net verkoeling. Absoluut niet koud. Het water van de zwembaden is vele malen kouder. Er zijn meer mensen die genieten van de vroege ochtend. Een rasta man staat in het water met zijn armen in de lucht. Heeft hij te veel gebruikt (dat doen ze hier veel) of is hij aan het mediteren? Dat laatste blijkt het geval te zijn. Er zijn meer mensen die allemaal spastische bewegingen maken op het strand. Vanaf het strand zien we een roofvogel in de boom zitten. Als we via de weg er naar toe lopen zien we ook nog een luiaard in de boom ervoor zitten. Zoals altijd is het niet veel meer dan een pluizenbol. Aan het eind van het strand keren we weer om en lopen via de weg terug. We komen langs een vervallen hotel waar Agouti’s lopen. Wat zijn ze toch lelijk. Dit hotel zou echt een goede locatie zijn voor Wie is de mol. Er is weinig meer van over. Alleen de bar is er nog. Je hebt hier ook weinig nodig om een bar te beginnen. Een fles Whiskey is voldoende. Bij de kamer aangekomen zien we nog een paar Black and Green Poison Dart Frogs. We hebben er nog nooit zoveel gezien.
Het is zeven uur dus we schuiven aan bij het ontbijt. Er is niet zoveel haast dus het duurt wat lang voordat we geholpen worden. Het ontbijt stelt niet zoveel voor. We krijgen glibberige eieren er bij. Ik heb het voor mama verpest als ik zeg dat we ze lekker naar binnen kunnen slobberen. Ze heeft spontaan geen trek meer. Met een volle buik vertrekken we richting het dorp. We gaan het te voet verkennen. We komen langs een mooi, klein strand met een schommel. De uitzichten zijn echt prachtig. Ook zwarte stranden hebben zo hun charme. De zon schijnt volop waardoor de wandeling erg lang lijkt. Aanzienlijk langer dan gisteravond. Er is geen schaduw te bekennen, maar daar hebben we iets voor. Afgekeken van de locals. Een paraplu werkt niet alleen tegen de regen. Het beschermt ook tegen de zon. Heel langzaam. Stapje voor stapje komen we steeds verder. Ik zie een bijzondere vogel vliegen. Gekke vorm heeft die. Het is een Fregatvogel. Wat doet die hier? Is die verdwaald?
We nemen regelmatig pauze door op een muurtje te zitten in de schaduw. Even bijkomen. Er vliegt een grote groep pelikanen voorbij. Bij de ingang van het nationale park worden we door tig mensen aangesproken die onze gids willen zijn. Vandaag doen we het rustig aan en gaan we het park nog niet in. Bij het nationale park zien we wel een nachtreiger in de boom zitten.
Het is nog vroeg en de ijssalon is nog gesloten. Dat is een tegenvallen. Ook de koffiebar is nog gesloten. We lopen verder naar het pinautomaat. We hebben Colones nodig. Net als vele anderen. Er staat een lange wachtrij. Veel mensen voor ons hebben problemen met de automaat en krijgen er niks uit. Zal het geld op zijn? Dat is hier geen uitzondering. Dat lijkt niet het geval, want wij hebben geld op zak. We brengen ook nog een bezoek aan de supermarkt voor wat nieuwe snacks. De eerste keer dat we uitgebreid de tijd nemen voor een bezoekje aan de supermarkt. Gelijk wat lekkere dingen gekocht om mee naar huis te nemen. Bij één van de restaurantjes die wel geopend is kopen we een smoothie. Er zijn zelfs wat kledingwinkeltjes in de dorpje. Kunnen we ook nog zeggen dat we geshopt hebben. Tegen het middaguur zijn we terug bij het hotel.
We informeren bij de receptie of onze nieuwe kamer al beschikbaar is. Gisteren hebben we duidelijk gemaakt dat we een andere kamer willen met meer ramen in de hoop dat het dan wat aangenamer is. Na wat pogingen is dat gelukt. Ze spreken hier niet zo best Engels. We hebben het voor elkaar gekregen dat we mogen verhuizen. De kamer is nog niet klaar. Ik ben moe en heb het bloedheet. Buiten op de stoelen en in de hangmat kan ik mijn draai niet vinden. Toch maar even op bed liggen. Ik val even in slaap en word wakker gemaakt door de receptioniste met het blijde nieuws dat we mogen verhuizen. Onze nieuwe kamer is zoveel beter. Het is er zoveel koeler. We hebben veel meer privacy, de badkamer is beter, het koffiezetapparaat werkt naar behoren, we hebben fatsoenlijke stopcontacten. Wat een verademing is dit. Ik verwacht dat we hier onze nachten veel beter door gaan komen. We verblijven ook niet meer naast de locals en hebben slechts aan één kant buren. Wij zijn helemaal euforisch. Eenmaal gesetteld ga ik naar het zwembad. Nog verder afkoelen. Het zwembadwater is heerlijk. De ligbedden zijn zwaar oncomfortabel. Net als alle stoelen in dit land is het één stuk, hard hout. Ik lees lekker in mijn boek. Wat is dit genieten. Vanaf het zwembad zie ik dat de brulapen boven onze kamer zitten. De rust is verdwenen. Ik wil ze vastleggen, want dat is nog niet gelukt. We nemen ook nog een kijkje bij de luiaard die we vanochtend gezien hebben. Het dier zit nog in dezelfde boom. Op een nieuw plekje. Het kan dus wel degelijk bewegen, maar nooit in ons bijzijn.
Om vijf uur gaan we weer naar het dorp om te eten. Ik denk dat we weer heel wat kilometers gelopen hebben vandaag. We eten nacho’s met kip een een salade. Het is vandaag echt heel erg rustig in vergelijking met gisteren. We vermaken ons met mensen kijken. Oude mannetjes spelen een potje domino o.i.d. en anderen lopen al stoned over straat. Er is van alles te zien. Donkere wolken komen aanzetten. Zouden we nog droog over kunnen komen? De paraplu is nu niet mee. De kleren moeten toch gewassen worden en al het stof moet ook van ons af, maar doorweekt wandelen is niet onze hobby. In de buurt van het zwembad gaan we nog op zoek naar kikkers. Ze zijn er hoor, maar niet het soort waar ik gelukkig van wordt. Vieze, dikke, grote kikkers kijken mij aan.
Droog overgekomen genieten we van de “koelte” van onze kamer. Het is nog steeds warm, maar niet ondragelijk. Vanmiddag hoorde ik nog een medewerker tegen een gast zeggen dat het hier ’s nachts koud word. Was dat maar zo! Blijkbaar ervaren de mensen dat hier wel zo.
Dinsdag 8 februari
Het was een stuk minder heet op de kamer. Ik heb iets beter geslapen. Het heeft enorm hard geregend en dat heeft mij wakker gehouden. Net als de vallende vruchten uit de boom. Onze kamer staat onder een boom met hele grote, paarse vruchten. Als ze op ons metalen dak vallen klinkt het alsof er een kanonskogel naar beneden komt. Ik zit nog steeds te wachten dat er een keer een vrucht door het dak heen valt. Wat een lawaai. Door de regen komen ze met grote aantallen naar beneden. Om de zoveel minuten schrik ik me rot. Toch is dit veel beter dan een oververhitte kamer.
Om half zes worden we wakker. Er liggen grote plassen. We worden begroet door de groen/zwarte kikker. De brulapen zitten in de boom en de agouti’s zijn ook al wakker. Dat is een hoop wildlife op de vroege ochtend. Om zeven uur zitten we aan het ontbijt dat we met tegenzin op eten. Geen idee wat het precies is, maar het smaakt gewoon niet. Om acht uur stappen we in de auto. We gaan met de auto naar het nationale park. Dat scheelt weer 1,5km heen en terug lopen door de brandende zon. Energie die we beter kunnen gebruiken. We maken eerst nog een uitstapje naar de plek waar de luiaard gezien is. De luiaard kan blijkbaar toch best snel verplaatsen, want hij is verdwenen. Voor onze neus vliegt een roofvogel langs met een groene prooi in zijn poten. Een paar minuten later komen we aan bij het park dat net geopend is. Het is er heerlijk rustig en nog niet te heet. De zon is verstopt achter de wolken. Ik heb hoge verwachtingen van dit park. Overal lees je dat er veel dieren te zien zijn. Mama is hier eerder geweest en is ook enorm enthousiast over dit park. Kan dat het waar maken? Zeker weten! We zijn nog maar net het park ingestapt en we zien al een hagedis en een Warbler. In de verte zitten de brulapen. Een paar meter voor ons loopt een gids in het park die we goed in de gaten houden. Overal waar zij stoppen gaan wij ook rondspeuren. Niet veel later zien we de eerste luiaard, en de tweede luiaard en de derde luiaard. De laatste zit vrij laag in een boom. Een zeldzaam moment breekt aan. De luiaard is aan het bewegen en eet wat blaadjes. Hoe ontzettend gaaf is dit. We nemen alle tijd om van dit moment te genieten. Het lijkt wel alsof het dier blind is. In slowmotion beweegt een poot op zoek naar een takje. Niet gericht op zoek, maar gewoon wat bewegen in de hoop een tak aan te raken. Het heeft wat pogingen nodig voordat de luiaard beet heeft. Dat moet met alle vier de poten gebeuren. Het ziet er heel grappig uit. Zijn kop beweegt net zo langzaam. Uiteindelijk komt het toch wat vooruit. Voor de eerste keer kunnen we ook goed de kop zien. Het is trouwens een drietenige luiaard. We speuren het hele gebied ook af op slangen. Die zou je hier relatief makkelijk kunnen zien. De gidsen bij de ingang doen alsof het een garantie is dat ze de Yellow Viper kunnen laten zien. In een zeer rustig tempo lopen we door dit mooie gebied. Vogels zien en horen we nauwelijks. Er zijn veel bankjes in het park waar ik een paar seconden op adem kan komen. Ook zonder zon is het benauwd en warm. Regelmatig maken we een uitstapje naar het strand. Dat is hier wit. Het strand is niet heel breed en ligt vol met boomstronken. De familie brulaap zit in de boom met allemaal kleintjes. Ik kan altijd uren naar ze kijken. Na 1,5km komen we uit bij een rivier waar een kaaiman op een paar meter afstand van ons zwemt. We hadden verwacht dat we vanwege de rivier niet verder konden. Via het strand kunnen we toch verder wandelen. Een groepje wasbeertjes komt ons tegemoet. We lopen nu veel meer over het strand. Op een boomstronk nemen we pauze. Een krab met dezelfde kleuren als het zand komt even uit zijn holletje om te kijken wie er zitten. Ik vind een paar mooie schelpen die ik mee neem. Tijd om terug te gaan. De wasbeertjes lopen telkens voor onze voeten. In een boom ligt er één te slapen. Hij wil een luiaard imiteren, want hij ligt met zijn rug op een tak. Met de poten omhoog. Het is een heel gek gezicht. Zouden we alle luiaards terug kunnen vinden? We hadden voor ons gevoel redelijk herkenbare punten waar ze zaten en toch kunnen we de meeste niet terug vinden. Hoe dichter we bij het startpunt komen hoe luider het gebrul van de apen. Een groot mannetje doet hard zijn best om van zich te laten horen. We kunnen hem echt zien schreeuwen. Om half twaalf verlaten wij het park waar we nog een mooie afsluiter krijgen. Twee reigers zitten bij het water.
Het was echt prachtig en wat hebben wij veel dieren gezien. Er is vandaag veel meer levendigheid in het dorp. Er staan kraampjes bij de ingang van het park en de ijssalon is geopend. Dat hebben wij wel verdiend. We gaan voor tropische smaken. Dat verse fruit proef je goed. Daar kan Salute niet aan tippen. Nu we toch in het dorp zijn gaan we hier ook lunchen. We lopen naar het koffiebarretje dat gisteren gesloten was. Ook die is vandaag open. Het ziet er heel leuk uit. De cappuccino smaakt goed en we delen samen een wrap met groentes. Rond één uur zijn we terug op de kamer. Moe en voldaan. Tijd voor siësta. Elke keer als ik in slaap val komt er weer zo’n vrucht naar beneden zetten. De huishouding wil graag onze kamer schoonmaken dus wij hoepelen op. Het is wel zo prettig dat we nu niet meer in een zandbak lopen. Mama gaat bezig met de vogels determineren en ik ga naar het zwembad. Wat een heerlijkheid. Lekker afkoelen en verder lezen in mijn boek.
Om half zes gaan we uit eten bij het restaurant op aanraden van de buschauffeur. Als je aan de kust verblijft moet er ook vis gegeten worden. Wat geniet ik van de garnalen en de vis hier. Tijdens het eten maken we nieuwe plannen voor morgen. We kijken er nu al naar uit.
Woensdag 9 februari
Wat is het toch fijn als je een nacht kunt doorslapen. De regen en vallende vruchten lijken te wennen. Om half zes gaan we uit bed en maken ons klaar voor vertrek naar Puerto Viejo de Talamanca. Een stadje verderop waar we gaan ontbijten bij Bread & Chocolate. De mensen zijn hier vroege vogels dus het restaurant is al geopend vanaf half zeven. Een uur later zit het al helemaal vol. Blijkbaar een geliefde locatie en wij snappen dat wel. Mama neemt wentelteefjes met fruit en ik wafels met fruit. Jos zou dol zijn op het drankje dat ik heb. Limonade (wat echt limon ofwel citroen is) met gember. Mama trekt er hele bijzondere gezichten bij als ze er een slokje van neemt. De reis gaat verder naar het zuiden. Onze eindbestemming is Manzanillo waar we het gelijknamige nationale park gaan bezoeken. We zijn op slag verliefd op dit kleine dorpje. Het is heel idyllisch en komt regelrecht uit een vakantie brochure. De vissersbootjes liggen op het strand. De pelikanen scheren over het water. Het zand is fijn en geel van kleur. De palmbomen maken het helemaal compleet.
Het park was al geopend vanaf half zeven. Dat is nog eens vroeg. Via de hangbrug steken we het water over waar we twee reigers zien. We lopen over een breed pad net naast het strand. Het strand is hier zoveel mooier dan bij Cahuita. Je leest vrij weinig over dit park waardoor we niet zo goed weten wat we kunnen verwachten. Er is een wandelpad, maar hoe lang? Dat moeten we zelf ontdekken. Volgens Google Maps zou je een rondwandeling kunnen maken, maar het informatiebord geeft één wandelpad aan. Al vrij snel komen we uit bij een uitzichtpunt. Een brug verbindt een rotsblok met het vaste land. Op het eilandje staan mooie palmbomen en het water is ontzettend helder. Zo helder dat we vanaf de kant een aantal vissen kunnen zien. Hele bijzondere. Dat scheelt ons weer een keer snorkelen. Vanaf het rotsblok hebben we zicht op een prachtig strand. We lopen de berg weer af en komen uit op zo’n mooi strandje dat helemaal voor onszelf is. We ploffen neer op een boomstam en vinden hele mooie schelpen. Sommige schelpen zij nog bewoond door krabben die rood en paars van kleur zijn. Het is echt genieten. We doen op deze manier heel wat strandjes aan. Om bij alle stranden te komen moeten we flinke heuvels over.
Het is vandaag een stuk warmer dan gisteren waardoor het een flinke uitdaging is. Het begint drukker te worden in het park en de meeste mensen lopen hier op slippers of blote voeten. Ik hou van blote voeten, maar heuvel op en af over boomstronken en stenen heen doe ik toch liever met mijn goede wandelschoenen aan. We twijfelen of we nog verder moeten gaan. Gaan we kijken of we een rondje kunnen maken of gaan we toch terug? We doen het eerste en lopen een heel stuk door het bos. Vogels zien we niet. Het is de dag van de insecten en vlinders. De meest rare sprinkhanen, gekleurde hagedissen en vliegen komen we tegen. De kikkers laten zich goed horen. We speuren alles af. Ik zie opeens iets knalroods. Een heel klein kikkertje. Een nieuw soort. De kikker zet zijn keel op en wacht netjes totdat wij een foto gemaakt hebben. Alleen dit was de klim al waard geweest. Langs het wandelpad zit een heel groot spinnenweb met een spin die angstaanjagend groot is. Toch is de spin ook wel een beetje mooi met zijn kleurtjes. Nu ik deze spin gespot heb ben ik er opeens van bewust dat er spinnen leven. Elke spin zie ik opeens. Help, dat zijn er wel heel veel en ze zijn allemaal zo groot. Hoe ben ik hier overal langs gelopen? Ik was te erg gefocust op het wandelpad. Lopen en om je heen kijken is vrijwel onmogelijk. We lopen en lopen, maar geen ander wandelpad te vinden. We keren om. De terugweg gaat een stuk sneller nu we door lopen en niet voor elk beestje en strand stoppen. Op één van de mooie stranden gaan we pauzeren. De schoenen mogen uit en ik ga lekker afkoelen in het water. Op weg naar het water trap ik bijna op een krab. Ze hebben ook zo’n goede schutkleur.
Even heb ik spijt dat ik geen bikini aan heb, want ik zou nu al te graag een plons nemen in dit water. Rond het middaguur zijn we terug bij de auto. De hele parkeerplaats staat vol. Mannen en vrouwen proberen van alles te verkopen. Verse kokosnootsap en zelfgemaakte empanadas. Een man probeert ons ervan te overtuigen dat hij op onze auto gepast heeft en daarvoor geld krijgt. Daar denken wij heel anders over. We rijden gewoon weg zonder te betalen. Via een kennis hebben we een tip gekregen voor een lunchplek. Daar gaan we naar toe. We nemen weer een nieuw drankje met kokos, gember en kurkuma. Ook heel smakelijk. Het valt niet mee om wakker te blijven tijdens het eten. We hebben alweer veel kilometers gemaakt. Er stonden nog wat activiteiten op de planning, maar daar hebben we geen energie meer voor. De middag breng ik door aan het zwembad met mijn boek. Een zacht kussentje zou wel fijn zijn geweest. Ik heb geen kont meer over van die houten ligstoelen.
Donderdag 10 februari
Gisteren heb ik mama zover gekregen om met mij een ochtendduik te nemen in de zee. Ze heeft een zwempak mee, maar nog nooit gebruikt. Als je nu niet gaat zwemmen dan hoeft het nooit. Wat heeft ze een spijt van die belofte. Om half zeven lopen we naar de zee. Het water is lauw. Zelfs mama moet dit lekker vinden. Met haar teentjes stapt ze in het water en kijkt alsof het haar bijt. Dat valt toch reuze mee. Ik ga wat verder het water is terwijl zij op een afstand toe kijkt. Zullen we dan een poging wagen in het zwembad? We zijn niet eens de eerste mensen die gaan zwemmen. Eerst spoelen we al het zwarte zand weg onder de koude douche. Het water voelt nu veel warmer aan dan overdag als ik het bloedheet heb. Mama is positief verrast. Na 2,5 week er tegen op zien is ze dan toch over haar watervrees heen. Morgen nog een keer? Tegen de tijd dat we omgekleed zijn is het al zeven uur en schuiven we aan bij het ontbijt. De rijst met bonen en eieren slaan we over. Er blijft dan niet veel over, maar dat hindert niet.
Daarna volgt het project, de terugreis. We moeten alvast bedenken waar we ons willen laten testen, welk soort en hoe we dat in ons programma kunnen passen. Na lang wikken en wegen kiezen we ervoor om een PCR test in te plannen in Jaco op weg naar onze laatste overnachting. Voor de zekerheid doen we nog een zelftest om er zeker van te zijn dat we op dit moment geen Corona hebben. Zoals verwacht is het resultaat negatief. Laten we hopen dat het zo blijft totdat we in Nederland zijn. We hebben ook geen flauw idee hoe het hier is qua besmettingen en dat is wel zo prettig. Wij maken ons geen zorgen. De meeste ontmoetingen die we hebben zijn toch kort en alles gebeurt hier verder in de open lucht.
Opnieuw rijden we naar het zuiden om nog een aantal stranden te bezoeken. Het is een soort sightseeing tour geworden. We hebben drie verschillende stranden bezocht. Allemaal even mooi en allemaal even verschillend. Op het eerste strand loopt een groep regenwulpen rond. In Nederland vrij moeilijk waar te nemen. Dit strand is in een baai gelegen met rotsen verderop in de zee die de golven breken. Het water is zo ontzettend helder. Weinig golven waardoor het ideaal is om te zwemmen. Had ik toch maar weer…
We lopen een stukje over het strand met wuivende palmen. Het volgende strand is heel breed en heeft zoveel tinten blauw. De sandalen gaan uit en ik geniet van het frisse zeewater. Dat brede strand oversteken op blote voeten is wel een dingetje. Mijn voeten branden weg. Auw, auw, ik ren zo snel mogelijk naar de zee.
Het laatste strand is een stuk drukker. Je kunt er kajaks huren, er staan wat kraampjes met etenswaren en pipa fresca (verse kokosnoot). Het zand is heerlijk zacht. Er is ook een stukje mangrove en een rivier die uitmondt in de zee. Een paar mensen gaan met een gids het water op. Ze zien een luiaard en hij is ook nog zo vriendelijk om dat met ons te delen. Zo ontzettend aardig. In de auto luisteren we naar muziek. Blijkbaar hebben we een christelijke muziekzender gevonden. Opeens hoor ik een bekend nummer. Dit zingt de band Trinity ook. Het zal blijkbaar een bekend Spaans lied zijn. De bomen zijn hier ook christelijk. Er hangen bordjes op de bomen bij het strand waar op staat dat Jezus Heer is en nog iets waarvoor mijn Spaans te slecht is. We hebben ook geleerd dat coffee een afkorting is voor Christ Offers Forgivness For Everyone Everywhere. We zijn ook al heel wat kerken tegengekomen. De meeste zijn niet herkenbaar als kerk.
Het is een uur of elf en we vallen om van de trek. We hebben een schaaltje met fruit op en dat is alles. We rijden naar de Gutsibus Bakery in Puerto Viejo de Talamanca waar we gaan brunchen. Ik moet zo nodig plassen, maar voor de zoveelste keer zijn de toiletten gesloten. Er is geen water aanwezig. Alsof mij dat uit maakt. Ik moet gewoon plassen. We krijgen een bord vol met broodjes belegd met aubergine en gedroogde ham. Zeer smakelijk. Vanuit de bakkerij spotten we allemaal vogels. Een havik zit in de boom, de fregatvogels vliegen hoog in de lucht en een groep pelikanen vliegt over. Na de opstartproblemen van vanochtend voel ik mij nu heel goed. Oké, we voelen ons wel vies en plakkerig. Een mix van zweet, zonnebrand, muggenspul en desinfecteertroep. Ik voel mij net zo’n vliegenrol die je op kan hangen waar al je vliegen aan vast kleven. Of een lolly die in het zand gevallen is. Het is een zeer onaangenaam gevoel. Hoe vaak en lang je ook doucht. Dat gevoel gaat niet weg.
Op naar de andere ingang van het Cahuita national park. Laten we hopen dat daar toiletten zijn. Wat een verademing als je eindelijk je blaas kunt legen. Wildplassen zit er hier niet echt in met enge spinnen, slangen en noem het maar op. Overigens had deze wc ook geen water.
Het wandelpad is hier verhoogd. We lopen over een soort brug. Het kan hier blijkbaar zo nat worden dat je hoog boven de grond moet lopen om droge voeten te houden. Afgelopen nacht is er geen regen gevallen en toch is de grond aardig nat. Het pad gaat door de jungle heen. Een totaal andere omgeving dan de ingang bij het dorp. Voor het eerst in een paar dagen horen we weer wat vogels fluiten. Ons oog valt op een hele bijzondere hagedis met een oranje kop en een lijf met zwart/witte vlekken.
De brulapen moeten ook in de buurt zitten, maar ze laten zich niet zien. Het hele pad worden we vergezeld door de Manakin. Het lawaai is herkenbaar. Helaas laat die zich niet zien. Aan het eind van het pad komen we uit bij de zee. Het is helemaal bewolkt en de magische sfeer van vanochtend op de stranden is hier niet te vinden. Als we naar links kijken is het net alsof er een natuurramp is geweest en alles vernield is. De andere kant op ziet het er beter uit, maar het blauw van het water is nu niet meer zichtbaar. Wat kan de zon een wereld van verschil maken. Naar het blijkt hebben we 2,5 kilometer gelopen en dat moeten we ook weer terug lopen. De Manakin is nu luid en duidelijk in onze buurt. Afgaande op het geluid lukt het ons om de vogel te spotten. Tussen alle takjes door kunnen we hem dan ook eindelijk vastleggen. Ze zijn wel met een stuk of drie aanwezig. Wij zijn intens blij. Wat een schitterende vogel. We worden uitgezwaaid door een neusbeertje.
Terug in Cahuita gaan we een ijsje scoren. Het is zowaar druk bij de ijssalon. De meeste mensen nemen een enorme hoorn met drie smaken. Volgens mij kun je dan niet eens genieten van je ijsje en ben je alleen maar als een malle aan het lebberen om te voorkomen dat het ijs over je vingers druipt om vervolgens op de grond te vallen. Zo dicht bij de ingang van het nationale park mag een bezoekje aan de brug niet ontbreken. Net voor de ingang is een rivier waar we al vaak wat gespot hebben. Het was een goed idee om nog even rond te kijken, want er blijkt een gevaarlijke slang in de boom te zitten.
Urenlang zitten wij elk stukje bos af te struinen. Zit dat beest gewoon in de boom zo goed als naast de ijssalon. We zien nu ook eindelijk de volwassen variant van de geelkruin kwak. Als we wegrijden zie ik ook nog een luiaard in de boom zitten. Opgekruld als een bolletje wol. Daar stoppen we niet meer voor. Het is al vier uur als we terug zijn bij onze kamer. Te laat om nog siësta te houden. Op bed afkoelen onder de ventilator is wel gelukt. Ik neem nog snel een douche. We gaan eten bij een heel klein restaurantje buiten het dorp. Het is weer goed dat we op tijd zijn gaan eten, want we hebben plaats genomen aan het laatste tafeltje. De porties zijn hier vaak groot en de eetlust is met dit warme weer niet zo groot. We delen daarom een gerecht. Kokoscurry met kip, groente en rijst.