Dinsdag 1 februari
Tegen half twaalf pakken we onze spullen en gaan ons verplaatsen. We hadden hier graag nog een nachtje langer geslapen, maar dat was niet mogelijk bij het boeken. Het Tenerio National Park gaan we dus niet bezoeken, maar we willen wel een blik werpen op het blauwe water. Via een bergweg rijden we naar Rio Celeste. Borden langs de weg geven aan dat dit een zeer gevaarlijke weg is om te rijden. Gek, want de weg ziet er wel goed geasfalteerd uit. Na een paar afdalingen begrijpen we waarom. Jammer dat ze hier niet aangeven met welke percentage we omhoog en omlaag gaan. Als je de heuvel op bent ga je gelijk alweer naar beneden en kun je niet over het randje kijken. Ik steek mijn nek uit in de hoop dat ik dan wel zie hoe we weer afdalen. We hebben echt het gevoel dat we in een achtbaan zitten. Je voelt de kriebels in je buik. Mama begint al bijna te gillen. Het is echt een hele leuke route om te rijden. Bij de rivier maken we een korte stop. De zon schijnt volop en wij branden weg in onze lange broek. Vanochtend moesten we nog een beetje lachen bij het idee dat je in de rivier kan zwemmen. Ik zou nu maar al te graag even een plons willen nemen. Het water ziet er echt heel mooi uit. Nu hebben we weer een goede reden om nog eens terug te komen naar dit gebied.
Als we de berg zijn afgedaald komen we uit op de doorgaande weg die verrassend vlak is. We rijden langs allemaal boerderijen met buggel koeien (Ilse taal voor koeien met een bult bij hun nek).
Van grote afstand kunnen we nu al de Arenal vulkaan bij La Fortuna zien. Alleen het topje is nog bedekt met wolken. Van mij mogen de wolken ook wel even voor de zon gaan, want met airco aan bak ik nog steeds weg in de auto. In het dorpje Fortuna gaan we naar het Rain Forest Cafe waar we een vruchtensapje drinken met een lekker stuk passievrucht taart. De ventilator draait op volle toeren. Toch is het flink zweten. Ik word er helemaal moe van. We moeten nog een half uurtje rijden naar ons hotel. We rijden een klein stukje hetzelfde als gisteren. Al zou je dat niet zeggen. Het is nu zo’n ander gezicht zonder de laaghangende wolken. Hebben we echt zo dicht langs de vulkaan gereden zonder dat we het door hadden? Zouden we dan ook weer neusbeertjes tegen komen? Het is mijn strot nog niet uit of er zit een groep van 10 neusbeertjes op de weg. Ze zijn heel tam en laten zich niet wegjagen door mensen of auto’s. De laatste paar kilometers naar het hotel zijn onverhard. Hobbel de bobbel komen we aan bij de voet van de vulkaan. De hele top is nu ook zichtbaar. Wat een geluk hebben wij. Onze mond valt open als we onze kamer binnen komen. De kamer is gigantisch met twee bedden die voor een grote raampartij staan zodat je vanuit je bed zicht hebt op de vulkaan. Het terras is net zo groot met daarvoor een aangelegde tuin die genoeg vogels en vlinders aantrekken. De lange broek wordt snel verruild voor een jurkje. We komen nauwelijks toe aan koffie drinken. Elke keer worden we afgeleid door een vogel. Er vliegt een hele kleine kolibrie rond met een kuif. Deze stond zeer hoog op mijn lijstje om te spotten.
Het terrein is zo gigantisch groot dat je je hier makkelijk een week kunt vermaken. Het begint te kriebelen om het terrein te ontdekken. Het is nu helder dus het moment om de zonsondergang te bekijken. Het is even zoeken welke weg ons naar het observatory platform brengt. Vanaf het platform kunnen we zowel de vulkaan als het meer zien. Het meer dat we gisteren amper konden zien. Ook hier is een voederplaats en een vriendelijke Amerikaan vertelt ons dat er ’s ochtends om zes uur gevoerd wordt en het een heel spektakel is. Het is duidelijk dat we vroeg uit bed moeten. Ook nu is er nog genoeg te zien met als hoogtepunt de Great Curracao. Een vogel die wel 1 meter groot is. We genieten van de ondergaande zon en de mooie kleuren die dat met zich mee brengt. Om zes uur mogen we gaan eten. De menukaart is aangepast op Amerikanen met veel vlees. We willen nog graag naar de kikkervijver, maar de energie is op. We maken nieuwe plannen voor morgen en gaan terug naar de kamer. Dat is wederom een hele wandeling. Lekker op tijd naar bed, want morgen gaan we weer vroeg op.
Woensdag 2 februari
Wat is het toch heerlijk om goed te kunnen slapen. Dat was ook wel nodig, want we waren erg moe van de warmte en alle indrukken. We hebben vernomen dat om 6 uur de vogels gevoerd worden bij het restaurant dus daar moeten we op tijd zijn. Het is nog behoorlijk koud buiten. Staan we daar te blauwbekken. Je moet er wat voor over hebben om de mooiste vogels te kunnen spotten. Mooi zijn ze zeker. Er komen weer heel wat nieuwe soorten voor. De emerald tanager is met knalgroen en geel het hoogtepunt. Weer een vogel die ik van de wensenlijst kan afvinken. Een uur lang genieten we van alle verschillende soorten. De neusbeertjes zijn ook in veelvoud aanwezig. Als de vogels een stuk fruit laten vallen rennen ze er op af en vechten er om wie het mag opeten.
Om zeven uur mogen we ontbijten. We vallen ook al om van de trek. We krijgen een menukaart met veel verschillende opties. Een keer wat anders dan rijst met bonen is een welkome afwisseling. De wentelteefjes met vers fruit zijn echt lekker. Ik kijk nu al uit naar het ontbijt van morgen. Via een toeristische route lopen we naar ons huisje. We komen langs de kikkerpoel waar we veel slapende boomkikkers zien.
De zon komt tevoorschijn en het is nog niet al te warm. Het ideale moment om te gaan wandelen. We gaan als eerste naar de Danta waterval. Een kort wandelpad door het bos met een steile afdaling naar een schitterende waterval. Dappere mensen durven in dit ijskoude water te zwemmen. Wij kijken liever toe.
Heel rustig lopen we terug naar boven. Op naar de eerste hangbrug. Dat is een tegenvaller. De brug is breed en kort en wordt geschilderd. We kunnen niet anders dan snel doorlopen. Ik had verwacht dat we hier net zulke mooie bruggen zouden treffen als op de vorige locatie. Daarna komen we opeens uit in een open gebied met weilanden waar het een stuk warmer is. Er zijn hier ook heel wat vogeltjes te spotten. We nemen er alle tijd voor om ze vast te leggen. Een toekan is makkelijk vast te leggen, maar al die kleine vogeltjes zijn alleen al zo moeilijk terug te vinden op de camera. We steken een rivier over en komen uit bij een boerderij waar het stikt van de zwaluwen. Bij de vijver poseert een reiger. De paaltjes die hier staan zijn mooie rustpunten voor de vogels en voor ons de kans om ze goed vast te leggen. Er vliegen ook mus-achtige vogels rond met knalgeel bij hun kop. Bij een grote boom met besjes vliegen de meest kleurrijke vogels rond. Wederom een vogel met blauw en paars. Je zou denken dat zo’n beestje wel op valt in het groen. Dat is dus niet zo. We moeten onze nek in de kreukels leggen om het te kunnen zien. Na 10 minuten staren in het groen doet mijn nek al pijn. Ik snap nu waarom ze hier massages aanbieden. Voor alle stijve nekken van het omhoog turen. De benen zijn moe, maar we moeten nog een flink eind omhoog lopen. Langs een laan met bomen die een veelkleurige bast hebben. Deze bomen doen mij denken aan toverballen. Er bladderen allemaal laagjes af en elk laagje van de boom heeft een andere kleur. Prachtig!
Een paar uur later zijn we terug bij de kamer. Helemaal moe. Lekker de benen omhoog met een kopje koffie er bij. Het is een heerlijke plek om te zitten. Er is hier ook een prachtig zwembad met jacuzzi met heel warm water. Dat zal mijn spieren vast goed doen. Ik geniet van het privé bad. Bijna alle mensen zijn hier vogelaar en hebben helemaal geen zin en tijd om te badderen.
Om twee uur gaan we weer richting het restaurant, want de vogels worden opnieuw gevoerd. Het dek ligt nu volledig in de zon waardoor we het niet zo best vol houden. We kiezen een mooi plekje uit in de schaduw en verwennen ons met een fruitig drankje. Wat hebben we toch een geluk met het weer. De vulkaan is de hele tijd (grotendeels) zichtbaar. De afgelopen drie dagen was die onzichtbaar. Het terrein is zo groot dat we nog steeds niet alles ontdekt hebben. Er is ook nog een museum met een koffie en smoothie restaurantje. Het is super modern en past totaal niet bij het beeld van Costa Rica. Het is wel prachtig gelegen. Ook dit restaurant is privé. Wanneer verwachten ze toch al die mensen? Het is groot genoeg om hele hordes mensen te ontvangen. Het wandelen maakt hongerig en als we zien dat ze ook nog taart hebben zijn wij verkocht. Cappuccino met kokostaart. Dat gaat er wel in. Het ontbijt is hier groot, maar dat lijkt toch zo weer verteerd te zijn.
Het idee was om vanmiddag rustig aan te doen, maar je loopt zo heel wat af. We wisselen vaak informatie uit met andere gasten en zijn te weten gekomen waar de antbirds vaak voorkomen. Mama is niet meer te houden en wil gelijk weer aan de wandel. Ik ben moe, maar de antbirds wil ik ook wel erg graag zien. Heel zachtjes lopen we het bos in. Het bos is overgenomen door slingerapen. Ze willen ons bekogelen. Apen gooien vaak met takken als ze door hebben dat er mensen rondlopen. We lopen verder en al vrij snel horen we een geluidje en we worden op onze wenken bediend. Een spotted antbird hebben we gezien. Het liefst willen we alle andere soorten die nog veel mooier zijn ook zien. Je kunt niet alles hebben.
We kunnen nog een uurtje bijkomen voordat we alweer mogen eten. Na de heerlijke maaltijd hebben we nog één activiteit op het programma staan. Nog één keer naar de kikkervijver op zoek naar boomkikkers. Het is voor mij een spannende tocht in het donker. De enige verlichting komt van onze zaklamp. Gelukkig heb ik een hele goede en kan ik zo goed scannen of mijn omgeving veilig genoeg is. Hoe langer we kijken hoe meer kikkers we zien. De meeste kikkers zijn vrij klein. Een centimeter of 5. De vrouwtjes zijn groter dan de mannetjes. We komen nu een exemplaar tegen van wel 12cm. Zo wordt deze mooie kikker toch ook wel een beetje eng. Tegen acht uur zijn we terug op de kamer met heel wat kilometers in de benen vandaag. Van zo’n hele dag buiten spelen kunnen we ongetwijfeld heerlijk slapen.
Donderdag 3 februari
Om half zes begint onze dag weer zodat we om zes uur bij de voederplaats kunnen zijn. De ochtend begint met een prachtige zonsopkomst. Het is veel helderder dan gisteren. De lucht kleurt mooi oranje. In de verte zien we een berg die we gisteren niet gezien hebben. Het is de Tenorio vulkaan waar we eergisteren in de mist verbleven hebben. Wat ontzettend gaaf. De voederplaats zit nu vol met chacalaca’s. Gisteren hebben we een glimp mogen opvangen van de Bay-headed Tanager en vandaag laat deze vogel zich nog een keer goed zien en vastleggen. De vogels lijken vandaag een rustdag te hebben. Er is weinig te spotten. We vallen ook om van de trek dus we verplaatsen ons snel naar het restaurant. Vandaag gaan we huevos rancheros uitproberen. Een typisch Latijns Amerikaans gerecht met tortilla, tomatensaus, bonen en eieren. Het valt goed in de smaak. Na het ontbijt gaan we nog even bij de voederplaats kijken en raken aan de praat. De Antbirds zijn weer gespot op weg naar de waterval. Zullen wij dan toch nog een keer gaan kijken? Dat vinden wij allebei een goed plan. We zijn nog maar net het pad opgelopen en we zien kleine vogeltjes rondvliegen. Het blijkt een nieuw soort Antbird te zijn die zich heel kort aan ons laat zien. Heel rustig lopen we verder de heuvel af. Met grote regelmaat laat de spotted antbird zich zien.
Terug op de kamer genieten we nog even van ons heerlijke balkon met zicht op de vulkaan. Lekker relaxen en de hummingbirds in de gaten houden. Onze buurman voert de neusbeertje waardoor ze strontvervelend zijn en bijna op schoot springen. Daar ben ik niet van gecharmeerd. Het zijn net brutale wasbeertjes. We worden nog opgeschrikt door een hummingbird met zelfmoord problematiek. Ondanks de touwtjes voor het raam vliegt het beest zich bijna te pletter. Het lijkt er op dat er reanimatie toegepast moet worden. Als ik er naar toe loop vliegt die weer weg. Hooguit een hersenschudding rijker.
Ik wil ook nog heel graag een keer de coquet hummingbird zien en vastleggen. Dit is een speciaal soort die we verder niet meer tegen kunnen komen. Ik ben dan ook door het dolle heen als deze vogel nog even afscheid komt nemen. Het lijkt er zelfs op dat ik hem heb kunnen vastleggen. Nu kunnen we onze spullen inpakken en vertrekken. Niet voordat we nog een keer cappuccino gedronken hebben bij de cafetaria. Het is toch ook veel logischer om café te drinken in een cafetaria dan dat je er patatjes zou kunnen kopen.
