Maandag 31 januari
Na een goede nacht worden we om vijf uur wakker. Dat is niet verkeerd. Hebben we alle tijd om ons klaar te maken voor ons vertrek. Nu we zo lang op één plek hebben verbleven voelt het opeens aan alsof we moeten haasten en een tijdsdruk hebben. Om zes uur is de auto al volgeladen en gaan wij naar het restaurant toe. De koffie staat zelfs al klaar. We kijken er erg naar uit om naar een nieuwe locatie te gaan. Er zijn weinig vogels te zien waardoor het makkelijk is om afscheid te nemen van deze prachtige lodge. Als we om acht uur in de auto zitten komt onze amigo aan fietsen. Hij haast zich naar onze auto toe om ons nog even uit te zwaaien. Wat een lieve man.
De zon schijnt vandaag niet en dat is helemaal niet zo vervelend. De airco hoeft nu niet te loeien. Net als de Tico’s doen we aan ARKO (alle ramen kunnen open). We rijden door landbouw gebied met voornamelijk ananasplantages. Onze eerste stop is een tankstation. In dit land wordt er voor je getankt. Wat een luxe. Onze reis gaat verder richting La Fortuna met de bekende Arenal vulkaan. Zouden we hem kunnen zien? Het weer wordt steeds slechter en er is geen berg te zien. De vulkaan zit volledig in mist gehuld. Het is zo anders dat we bijna niet door hebben dat we door bekend gebied rijden. Gelukkig krijgen we later nog een herkansing om de vulkaan te zien. Na het stadje rijden we langs het Arenal meer. Althans, dat schijnt zo te zijn. Het meer is niet zichtbaar. We rijden door de mist heen. Hopelijk wordt het niet al te erg, want dat rijdt niet erg prettig. De route is ondanks het slechte weer wel erg mooi. Het is hier veel groener dan in Sarapiqui. Meters hoog langs de weg groeien bomen en planten. De baan waar wij over rijden is voor de helft overwoekerd met planten. Het is erg rustig dus we kunnen grotendeels gewoon midden op de weg rijden. Met grote regelmaat staan er borden langs de weg dat er dieren kunnen oversteken. We hebben al twee dode wasbeertjes gezien. Gelukkig kon ik op tijd remmen voor een groep overstekende neusbeertjes.
Na ruim twee uur rijden komen we aan bij het Macadamia Cafe met uitzicht op het meer. Op dit plekje komen we graag voor een fruitsapje met wat lekkers. Het is nu alleen zo slecht weer dat we zin hebben aan koffie. We pakken zelfs een fleecevest uit de auto. In mijn zomerjurkje is het toch wat fris. We nemen een upside down pineapple cake en een coffee-orange cake. Het smaakt heerlijk. We spotten nog een nieuw vogelsoort vanaf onze stoel. Nu het zo slecht weer is hebben we niet de rust om lekker te blijven zitten. Wellicht is het beter weer in Bijagua en kunnen we onze tijd daar beter besteden. We verlaten de doorgaande weg en zijn benieuwd wat ons te wachten staat. Ik had bij ons hotel al navraag gedaan of de weg verhard is, maar dat wisten ze helaas niet. Met onze grote, stoere auto kunnen we veel aan. De weg is (grotendeels) geasfalteerd, maar of het daar nou per se beter van werd weet ik niet. Het was een enorme gatenkaas waarbij het onmogelijk was om alle gaten te ontwijken. Als je in Afrika bent zeggen ze dat je Afrikaanse massage krijgt van het wegdek. Dat is in Costa Rica ook zeker het geval. We rijden door de bergen en als de zon af en toe even doorbreekt en de mist optrekt is ons duidelijk dat de omgeving echt prachtig is. Aan deze weg wonen nog genoeg mensen. Het echte Costa Ricaanse, sobere leven. De huisjes stellen niet veel voor. De mensen komen zelfs nog te paard voorbij. Er zijn ook veel boerderijen met koeien die zo mager zijn dat je de ribben kunt tellen. We hobbelen zo een kilometer of 20 voordat we weer op de doorgaande weg uitkomen. Het was een leuke ervaring en het viel ons alles mee. Helaas voor ons is het slechte weer niet achter ons gebleven. Het waait hard en de regen waar we al dagen op hoopte komt nu uit de lucht vallen. De laatste paar kilometer naar onze hotel zijn de lastigste kilometers. De weg is onverhard en steil de berg op. Deze weg is vele malen slechter dan onze binnendoor route. Helemaal door elkaar geschud komen we uit bij het hotel. Midden in de natuur met ongetwijfeld heel mooi uitzicht als het helder is. De huisjes zijn heel mooi met een overdekt balkon. Kunnen we toch nog buiten zitten met dit slechte weer. Bij de receptie is een voederplaats waar we gelijk twee soorten Toekans zien. Op het balkon genieten we van een kopje thee en kunnen de eerste vogelsoorten al waarnemen.
We zijn zo enthousiast over de locatie en staan te trappelen om de omgeving te verkennen. Regen of niet, wij gaan gewoon naar buiten. We lopen een korte route door het regenwoud. Het is hier al langere tijd behoorlijk nat waardoor de korte wandeling van een kilometer een behoorlijke uitdaging is. Bij elke stap moet je goed opletten dat je niet uitglijdt. Hink, stap, sprong over de plassen. We zien nog een nieuwe soort Trogon en de Guan. Een vogel die wel 90 cm groot is. Echt een gigantisch beest. Als we weer terug zijn bij onze kamer begint het te plenzen. Dat hebben we goed getimed.
Wat gaan we nu doen? Binnen zitten is ook zo zonde van onze tijd. Het is vier uur en we vergaan van de trek. Met de auto dalen we de berg weer af en gaan eten bij een restaurantje waar je mogelijk veel vogels kan spotten en zelfs luiaards komen er voor. Het weer is echt te slecht om iets te zien. De soep en de traditionele maaltijd gaan er goed in. Dit hadden we echt nodig. Nog voor het donker is zijn we weer terug bij de kamer. De wind raast om ons huisje heen. Even hebben we het gevoel dat we in Nederland zijn. We kunnen ons nu nog niet voorstellen dat we morgen wakker worden en de zon schijnt. Natuurlijk hopen we dat wel. Dit is namelijk de enige plek waar we verblijven waar mooi weer een vereiste is voor onze activiteit van morgen.
Dinsdag 1 februari
Het is hier zo koud dat we onder een deken geslapen hebben. Dat is even wat anders dan slapen onder een ventilator. Zodra het enigszins licht aan het worden is gaan de gordijnen open. Hoe zou het er buiten uit zien? Is de mist weggetrokken? Op de momenten dat we wakker waren hebben we geen regen gehoord. Dat is een goed teken. De wolken hangen nog steeds laag, maar er is toch een stuk meer zicht dan gisteren en het is droog! Ook de vogels vinden dat aangenaam en laten van zich horen. Dat maakt mij direct weer enthousiast. Tijd om mij aan te kleden en buiten te spelen. Ik zie hele kleine vogeltjes, twee soorten toekans en voor het eerst zie ik parkieten stil zitten. Dolenthousiast ren ik weer naar ons huisje om mama te enthousiasmeren. Ook dit hotel heeft een voederplaats waar allemaal vogels op af komen. Het blijft mooi om verschillende soorten toekans bananen te zien eten. Ze gooien een stuk in de lucht en vangen het op. Als het dan eindelijk half acht is mogen we gaan ontbijten. We vallen om van de honger. Gisteren hebben we al door moeten geven wat we vandaag willen eten. Als voorgerecht krijgen we een bord met vers fruit dat zo ontzettend lekker is. Daarna volgt een typisch Costa Ricaans ontbijt met rijst en bonen, ei, kaas die niet te haggelen is, toast en avocado. We doen ons best om alles op te eten, maar het is wel een erg groot ontbijt.
Ondertussen komen en gaan de wolken. We krijgen steeds meer te zien van de omgeving. Wat is het prachtig en wat hebben we een mooi uitzicht vanaf onze kamer. We willen nog heel graag wandelen naar een hangbrug. Er zijn meerdere, maar we beginnen met één. Daarna bepalen we wel of we verder lopen of weer terug gaan. We verblijven op deze bestemming, omdat we graag naar de waterval wilden bij Rio Celeste. Het water is daar onnatuurlijk blauw, maar daarvoor moet het wel mooi weer zijn. Bij te veel regen wordt het water bruin en daarbij is het een pittige wandeling van 150 treden. Dan willen we wel zeker zijn dat het ook echt blauw is. Anders spenderen we onze energie liever aan iets anders. Al vrij snel gaat de wandeling op het terrein bij het hotel heuvel op met allemaal traptreden. We horen allemaal vogels, maar we zien niks. Het pad is goed aangelegd waardoor we geen last hebben van modder en grote plassen die we moeten ontwijken. Dat loopt een stuk makkelijker. Er hangt veel nevel in het bos en je hoort het continue druppelen. Overal groeit mos. Het is zo onvoorstelbaar mooi en groen. Na een tijdje wandelen komen we aan bij de eerste hangbrug. Een hele grote en een meter of 30 boven de grond. Wauw, wat is dit een mooie brug in een fantastisch mooie omgeving. We nemen alle tijd om over de brug te lopen en spotten hier en daar een vogel.
Het is zo mooi dat we ervoor kiezen om de wandeling af te maken. Dan skippen we de wandeling naar de waterval. Dat scheelt ook heel wat traptreden of niet? Ook deze wandeling is behoorlijk afzien en gaat flink de berg op. De zon schijnt niet eens, maar de kou is inmiddels wel verdwenen. In een zeer rustig tempo lopen we verder naar brug twee die nog veel mooier is. Het stikt hier van de kleine vogeltjes. We bevinden ons zo’n 37 meter boven de grond. We zitten nu op hetzelfde niveau als de (kleine) vogeltjes. Tussen al dat groen is het alleen onmogelijk om ze terug te vinden en ze vast te leggen. Een paar bewijsfoto’s hebben we wel. De ooh’s en aah’s blijven komen.
Het is echt een heel mooi gebied om te wandelen. Twee uur later zijn we weer terug bij onze kamer. We zijn doodmoe. In Costa Rica hoef je gelukkig niet om tien uur je kamer te verlaten waardoor we nog even de tijd hebben om bij te komen. We maken een lekker kopje thee en genieten van het uitzicht. Alle mist is weggetrokken en we kunnen oneindig ver kijken. De kolibries en vlinders vliegen voor ons langs. Wat zijn wij blij dat we toch nog mochten meemaken hoe mooi het hier kan zijn.
