Op stedentrip gaan met Ilse was nog nooit zo spannend als deze keer. We hebben geboekt, maar gaat het hele feest wel door? Langzaam maar zeker gaan heel veel landen in Europa op slot en Italië is één van de weinige landen die nog wel toeristen uit Nederland toelaat. Tot op de dag van vertrek blijven wij in spanning. Als we landen en door de douane zijn weten we pas echt zeker dat we op vakantie zijn.
Op Schiphol is het heel rustig en de borden met vluchtinformatie zijn verrassend leeg. Zoveel vliegtuigen vertrekken er vandaag niet. We zijn dan ook zo door de douane heen met onze kleine handbagage tassen. Daarna moeten we op zoek naar de gate en dat is wel een hele rare. We moeten eerst nog door een Corona straat heen. Onze temperatuur wordt opgenomen en die is gelukkig goed. Daarna moeten er weer tig formulieren ingevuld worden waar officiële stempels op komen. Je zou bijna denken dat we iets heel gevaarlijks ondernemen met al die formulieren. Op deze manier vullen we wel makkelijk onze tijd. Als we bij de gate zijn aangekomen is het behoorlijk druk. Waar komen al deze mensen vandaan en wat gaan zij in Rome doen? Het lijkt er op dat alle Romeinen terug gaan naar Italië en het vliegtuig zit dan ook bijna helemaal vol. Dat hadden we echt niet verwacht.
Het is een korte vlucht en we krijgen zelfs nog drinken en eten aan boord. Het voordeel van vliegen met KLM in plaats van een Ryan Air of Transavia. In de huidige tijd heb je ook niet zoveel keus. In Rome aangekomen zijn we zo door de douane heen. Niemand controleert onze zorgvuldig ingevulde formulieren. Blijkbaar vertrouwen ze er op dat ze dat in Nederland al goed gedaan hebben. Het vliegveld is behoorlijk groot en het is een hele wandeling om bij de bus te komen die ons naar het centrum van Rome brengt. De bussen rijden nu niet zo vaak waardoor de kans groot is dat we lang moeten wachten. Dat valt gelukkig mee. Ook de bus komt nog vol te zitten. Je verneemt direct dat je in Mediterraan gebied bent. Het landschap en de bomen zijn zo kenmerkend voor het gebied. Je krijgt het er gelijk lekker warm van. We kijken onze ogen uit en wat ons vooral opvalt is dat 99% van de mensen op straat loopt met een mondkapje. Is dat een keuze? Zijn alle Italianen zo goed bezig of hebben wij belangrijke informatie met betrekking tot de mondkapjesplicht gemist? Dat moeten we nog even uitzoeken.
De busreis lijkt eindeloos te duren. Ik dacht dat het vliegveld op korte afstand was van Rome, maar dat valt nog tegen. Ik wil gewoon in het hotel zijn en mijn mondkapje af doen. Ik heb geen wangen en oren meer over. Ik snak naar frisse lucht. Meer dan een uur doen we er over om bij Station Termini aan te komen. Vanaf dit station moeten we met de metro richting de Trevi fontein. Wij hebben heel wat ervaring met de metro, maar hier in Rome gaat het mis. De automaten nemen geen briefgeld aan. Betalen met kaart kan ook niet en we hebben onvoldoende muntgeld. De rij bij het loket is zo lang dat we daar nog uren moeten wachten om een kaartje te kopen. We zijn moe van de reis en willen gewoon snel naar de hotelkamer. De makkelijkste oplossing is de taxi pakken. Er staan er genoeg. Het is een kort ritje met een chauffeur die de oren van onze kop kletst in onverstaanbaar Engels. We betalen veel te veel voor het korte ritje, maar dat kan ons nu even niks schelen. We willen gewoon neerploffen op ons bed onder genot van een kopje koffie. Helaas blijkt een koffiezetapparaat er niet te zijn. We vragen bij de receptie na hoe het nu zit met de mondkapjes en nu blijkt dat er net een nieuwe regel is ingegaan. Ook op straat ben je verplicht een mondkapje te dragen. Alleen in je eigen huis en in restaurants mag je mondkapje af. Dat is even een flinke domper.
We nemen de tijd om uit te rusten, maar tegelijkertijd willen we ook graag naar buiten. We zitten letterlijk om de hoek van de Trevi fontein en die willen we graag zien. Een bezoekje aan de supermarkt staat ook op de planning. We trekken de stoute schoenen weer aan en gaan op pad. Bij het zien van de Trevifontein komt er weer een glimlach op mijn gezicht. Dat de fontein zo groot is had ik niet verwacht. De fontein is prachtig verlicht. Er zijn toch nog behoorlijk wat mensen die hier ook van willen genieten. De politie houdt alles goed in de gaten en spreekt iedereen aan die geen mondkapje draagt. Handhaven doen ze hier wel.
Bij de supermarkt halen we wat drinken en wat tussendoortjes. Inmiddels vallen we om van de honger en gaan we op zoek naar een restaurantje in de buurt. Het nadeel van Corona is dat niet alles geopend is. Ik had een heel lijstje gemaakt van restaurantjes waar ik graag wilde eten, maar deze zijn allemaal gesloten. Dan gaan we af op ons gevoel en komen uit bij een restaurantje met hele leuk parapluutjes aan de stoelen. Het lijkt eerder een romantisch Frans restaurantje. Er staat genoeg lekkers op de kaart en het smaakt ook voortreffelijk. Aan Italiaans eten kan ik wel wennen. Daarna gaan we snel terug naar het hotel en kruipen diep onder de wol. Dat is wel nodig, want de airco is automatisch aan gegaan toen wij de kamer verlieten en stond op 11 graden toen wij terug kwamen. Denk je de warmte op te zoeken in Rome kom je terecht in een vrieskist.
