Kruger (Letaba) – Mount Sheba
Om zeven uur hoeven we pas aan het ontbijt te zitten. Alle tijd om eerst zelf een rondje over het park te maken nu het nog lekker koel is. We doen het rondje net andersom dan gisteren en spotten heel wat soorten. Niet per se nieuwe soorten, we hebben ze wel weer beter kunnen vast leggen.
Dit keer staat er een heerlijk buffet voor ons klaar, maar mijn darmen zijn nog steeds behoorlijk van streek. Er gaat niet veel in en ik hoop dat het snel over gaat, want het wordt een lange reisdag. Op tijd staan we al bij de bus en toch zit die al weer bijna vol en zijn alleen de slechtste plekken over. Het moet niet gekker worden. We rijden nog 50 kilometer door het Kruger park voordat we het verlaten via de westelijke ingang. Er staan nog een paar olifanten langs de weg en er steken er zelfs een paar de weg over. Het is gek dat we het park verlaten en opeens weer in de bewoonde wereld zijn. Dat is even wennen. De wegen gaan hier eindeloos rechtdoor en doet een beetje denken aan Amerika. Het landschap is prachtig en de bergen komen steeds dichterbij. We maken een stop bij een leuk restaurant voor een kop koffie waar ook een mooie tuin bij is waar de paradijs vliegenvanger leeft en een nestje heeft. Zeker het mannetje is erg groot met zijn lange staart en het nestje is piep klein. Als hij op het nest gaat zitten steekt meer dan de helft van de vogel uit het nest. Koffie hebben wij niet gehad, maar dit was echt een leuke stop.
Daarna rijden we de bergen in via een prachtige route met de nodige haarspeldbochten. Langs de kant staan overal kraampjes waar ze fruit en souvenirs verkopen. Bij de drie rondavels mogen we er uit om te genieten van het uitzicht. Het is hier nog steeds verschrikkelijk heet dus lang houden we het niet vol. Het is wel leuk dat we even het uitzicht kunnen vast leggen, want vanuit de bus is het onmogelijk om foto’s te maken van deze prachtige omgeving.
We zijn hongerig en moeten nog even geduld hebben voordat we in Grapskop aan komen waar we gaan lunchen bij Harrie’s Pancakes. De pannenkoeken smaken heerlijk en het is een flinke maaltijd. Deze pannenkoeken zijn namelijk heel erg dik en machtig. Om half drie stappen we in de bus en rijden door naar Mount Sheba. Het laatste stuk gaat over een onverharde weg. Het hotel moet in een nevelwoud gelegen zijn, maar in de verste verte zien wij geen bos. Na een tijd hobbelen komen we door iets heen wat op een bos lijkt waar wat mos aan groeit. Dit zal een Afrikaans nevelwoud zijn. Het lijkt totaal niet op een Costa Ricaans nevelwoud. Het is een luxe hotel op een gigantisch terrein. We gaan nog even naar buiten nu het nog licht is en zien een paar hoenen, maar verder vliegt er weinig rond. Morgen hebben we een dag voor ons zelf. Dat is een tegenvaller. Dit is een moeilijk terrein om zelfstandig vogels te spotten. Je hebt hier echt een vogelgids nodig, maar die hebben ze hier niet. Een beetje vreemd als je een vogelreis geboekt hebt.
Om zeven uur worden we alweer aan tafel verwacht voor een vier gangen diner. Ik heb nog steeds weinig eetlust en ben te moe om te eten. Het restaurant ziet er super chique uit. Wij houden meer van de Afrikaanse, sfeervolle Lodges dan deze deftige toestand. We zijn wel even zoet voordat alle gangen geserveerd zijn en ik verlang erg naar mijn bed. Op mijn kamer duik ik gelijk het bed in en pak de nodige uren slaap.
Geen programma betekend nog niet dat we ook uit gaan slapen. Om zes uur melden we ons af bij de receptie en gaan wandelen in het “nevelwoud”. We hebben op aanraden van de receptioniste de Marcos Mantle Trail uitgekozen. Een pad door het bos waar we hopelijk een aantal nieuwe vogelsoorten kunnen zien. Het pad is smal, behoorlijk berg op en af. Ik weet niet wat het is vandaag, maar ik voel me niet lekker en sta niet stevig op de benen. Al vrij snel maak ik de beslissing dat het beter is om terug te gaan. Mama gaat met mij mee en papa wil graag verder wandelen naar de waterval.
Het is ook een lastig wandelpad om vogels te spotten. Je moet zo goed opletten waar je loopt dat je weinig oog hebt voor de omgeving. Wij blijven even in het bos staan en zien toch nog een nieuw soort. De wandeling van papa zal circa twee uur duren en wij vullen die tijd op in de tuin van het hotel. Het is een groot terrein met veel huisjes waar je prima kunt rondwandelen. De Samango apen lopen over de weg en zijn niet heel bang aangelegd.
Ondanks het mooie weer zien we maar weinig vogels en horen doen we ze ook niet. We verlaten het verharde pad en lopen een stukje van een trail en horen een raar geluid en zien een grote vogel in de bomen zitten. Met mijn verrekijker zie ik dat het een Knysna Turako is. Een nieuwe vogelsoort die we heel graag wilden zien en er al van uit gingen dat we deze niet zouden spotten zonder gids. Muisstil blijven we staan en de vogel gaat er beter voor zitten. We kunnen de vogel goed zien en zelfs vast leggen. Wauw, wat is dit super.
Langzaam lopen we terug richting het restaurant waar we een vogel horen dat wel een heel vreemd geluid maakt. Het is erg schuw en laat zich amper zien. Hier en daar hebben we een ledemaat op de foto kunnen zetten zodat we het hopelijk kunnen determineren.
Om acht uur vallen we om van de honger en gaan naar het ontbijt. Het is wel fijn om een keer alle tijd te hebben voor het ontbijt en lekker koffie te kunnen drinken. Om kwart voor negen komt papa ook aanschuiven. Kletsnat van het zweet. Mount Sheba zou een koelere plek moeten zijn, maar het is wederom flink afzien in de warmte. Met een volle maag ga ik terug naar de kamer om even te slapen. Ik ben zo moe en voel me zo beroerd. Het dutje was fijn, maar ik voel me er niet beter door. Ik heb veel buikpijn en diarree. De rest van de ochtend en middag blijven we op onze kamer en maken af een toe een rondje over het terrein. Helaas is er geen vogel te zien. Ook de groepsgenoten die we tegen komen hebben niks gespot. We beginnen ons zelfs te vervelen. We drinken nog wat koffie op de kamer met de restjes gebak uit het Kruger Park. Nog maar weer een dutje om de tijd te doden. Wat duurt deze dag lang. Het is veel te heet om buiten te spelen, er is niks te zien het hotel is ook niet zo leuk. Nu het kan duik ik dan maar een keer in het zwembad om even af te koelen. Als het na vijf uur eindelijk iets koeler wordt maken we nog een rondje over het park. Ook nu is er niks te spotten op de Samango apen na. Hoe later het wordt hoe slechter ik mij begin te voelen. Mijn buik doet pijn en de diarree wordt als maar erger. Aanschuiven bij het avondeten gaat dan ook niet lukken. De maaltijd krijg ik op mijn kamer geserveerd. Wat een luxe is dat. Met moeite krijg ik wat eten naar binnen en ga zo snel mogelijk naar bed in de hoop dat ik morgen weer zo fris als een hoentje ben.