Dag 11
De wekker gaat vandaag nog vroeger dan anders. Dit keer willen we niet te laat komen voor Lake Moraine. Om tien over zes zitten we in de auto. Het is nog donker buiten. De ogen houden we goed open om wildlife te spotten. Helaas geen dieren gezien. Wij geloven inmiddels niet meer in beren. Volgens mij is het een legende. Overal waar we komen wordt aangegeven dat ze de dag ervoor gezien zijn, maar wij hebben de pech ze niet te ontmoeten. Als we bij de afslag komen om naar Lake Moraine te gaan is die al afgesloten. We geloven onze ogen niet en vragen het nog een keer na. Ja, om kwart over zes ’s morgen is de parkeerplaats al vol. Hoe vroeg moet je hier dan zijn? En vooral hoe lang moet je dan in het donker wachten? Tegen zeven uur is het pas echt licht. Onvoorstelbaar! Het is ook zo druk op de weg dat je totaal niet het gevoel hebt dat het zo vroeg is. Ook bij het hotel was het al druk. We zijn met z’n allen nachtdieren. Wij zijn enorm teleurgesteld dat we het meer niet met ochtendlicht kunnen zien. Tegelijkertijd zijn we enorm blij dat we gisteravond wel de mogelijkheid hadden om het meer te zien met volop zon.
Een plan B hadden we niet dus we rijden terug naar het hotel. We gaan aan de wandel en komen wilde mannen tegen. Poedeltje naakt. Het lijkt er op dat hij heeft gebadderd in de rivier. Hij liever dan ik. De winkels zijn – heel gek – nog niet geopend. We wachten op een bankje totdat het zeven uur is en zijn de eerste klanten bij Laggan’s Bakery. We halen heerlijke broodjes voor de lunch. Als we terug komen zijn de heren nog steeds in dromenland. Alle tijd om naar de lobby te gaan en troost koffie te drinken en te skypen met Jos. Rond half negen is er teken van leven. Ik val om van de trek en ga alvast naar het ontbijt. Ik bunker alsof ik in geen dagen eten heb gehad. Het brood hier heeft totaal geen voedingswaarde dat ik maar over ga op de aardappelkoekjes. We hebben geen lange reisdag en geen haast om te vertrekken. We doen nog een paar boodschappen bij de mini supermarkt en vertrekken om 10 uur.
Aangezien we vandaag alle tijd hebben stoppen we bij alle uitzichtpunten die we tegen komen. De eerste is al vrij snel bij Herbert Lake. Het zonnetje schijnt alweer volop en de dennenbomen weerspiegelen mooi in het water. Het water lijkt daardoor nog groener dan het al is.
De route gaat verder over de Icefields Parkway. Het is echt prachtig om hier te mogen rijden. Het volgende meer dat we bekijken is Hector Lake. Bij dit meer zien we de bergen weerspiegeld in het water. De weg gaat verder langs een rivier die prachtig blauw is en door het dal meandert en uit komt in Bow Lake. Een heel groot meer met wederom blauw water. Bij de Num-Ti-Jah Lodge parkeren we de auto en lopen langs het water. Er liggen wat kiezels waardoor het net mini-strandjes lijken. Het is bijna een tropische bestemming. Onze jassen verraden dat het niet zo heel warm is. Al verwarmt het zonnetje ons heerlijk. We lopen over houten bruggetjes, steken een rivier over en zien een gletsjer in de verte. Wauw, wat is het hier prachtig. Er staan rode stoelen pal in het zonnetje. Mij krijg je hier niet meer weg. Het weer denkt er anders over. Dikke wolken trekken over en het wordt een stuk frisser.
Bij Num-Ti-Jah Lodge – Icefields Parkway
Wij hopen dat ze snel over waaien, want we rijden door naar Peyto Lake, wat zeer hoog staat op ons lijstje. Wij hebben geluk dat we het meer nog kunnen zien. Het was de bedoeling dat het uitzichtpunt gesloten zou zijn vanaf 16 augustus. Dat is nu verplaatst naar september. Het is nu 30 augustus, dus wij boffen enorm. Het is een populaire hike/uitzichtpunt. De parkeerplaats is vol en auto’s staan langs de weg geparkeerd. Gelukkig vinden wij een plekje en kan de wandeling beginnen. Het is een kort pad dat steil de bult op gaat. Binnen 10 minuten staan we bij het uitzichtpunt. De donkere wolken zijn er nog steeds, maar in de verte schijnt de zon. Het meer is net zo mooi als op de plaatjes. Het is onvoorstelbaar en onbeschrijflijk blauw en mooi. Een buitje trekt over en wij gaan op zoek naar een uitzichtpunt waar we geen tientallen mensen voor onze neus hebben staan. We lopen de berg op en dat is behoorlijk pittig. Helaas hebben we nog niet goed zicht op het meer en gaan we nog verder omhoog. Het is loodzwaar. We lijken wel berggeiten. Het is de moeite waard, want wat is het uitzicht mooi. Hier geen hordes mensen. Alleen de echte fanatieke wandelaar komen hier uit. Het was zo zwaar dat we minstens een kwartier op onze kont willen zitten om te genieten van het uitzicht. De zon schijnt en elke minuut is het uitzicht anders vanwege de schaduw van de wolken.
We lopen rustig naar beneden en proberen nog een pad uit. Ook vanaf dit punt is het uitzicht prachtig. De eekhoorntjes vinden het ook een heerlijke plek en komen nieuwsgierig kijken. Ik heb het geluk om in een flits een pika voorbij te zien rennen. Dit is een klein knaagdier die graag onder de stenen zit en zich niet zo heel snel laat zien. Het is al kwart over drie als we terug zijn bij de auto. Je kunt wel zeggen dat we optimaal genoten hebben van dit meer.
Bij de eerste picknickplaats die we tegen komen gaan we lunchen, want dat hebben we nog niet gedaan. Het is op een camping aan het water. Wat nieuwe brandstof gaat er wel in. Het was mooi, maar alle energie is op. Als we de auto instappen begint het te regenen. We besluiten om in één keer door te rijden naar het hotel om bij te komen van alle inspanningen en later op de dag nog een keer op pad te gaan. De zon is alweer gaan schijnen en wat is het hier prachtig. Het is jammer om dit over te slaan. The Crossing resort is een sfeervol motel gelegen in de natuur met uitzicht op de bergen. De kamers zijn klein en knus. We gaan allemaal op bed liggen en doen een dutje. Het is een goede keuze geweest om naar het hotel te gaan, want de regen komt met bakken uit de lucht. Als het weer is opgeknapt en wij nieuwe energie hebben gaan we naar buiten toe. Als het mooi weer is moet je buiten spelen. Je weet nooit wat voor weer je morgen krijgt is ons motto.
We rijden eerst naar Mistaya Canyon. Een wandelpad van 300 meter brengt ons naar een uitzichtpunt. Wat we niet wisten is dat het ook bultje af gaat. Dat vernemen de benen wel. Het uitzicht is prachtig.
Daarna rijden we door tot Waterfowl Lakes waar de ondergaande zon op de bergen schijnt. Net voordat we bij het hotel komen steken we de Saskatchewan River over. Dit komt regelrecht uit een plaatjesboek. Het enige wat ontbreekt zijn kuddes wilde dieren. Ze passen zo mooi in dit plaatje. Als allerlaatste stoppen we bij Howse & Mistaya River Viewpoint. De laatste zonnestralen verlichten de bergen en het dal waar de rivier door stroomt. Dit is echt de kers op de taart. Dit had ik absoluut niet willen missen.
Om acht uur zijn we terug bij het hotel en halen Edgar en Joran op om te gaan eten. Zij hebben alweer uren geslapen. We gaan voor het buffet en genieten vooral van het verse fruit en de toetjes. Edgar heeft een migraine aanval en gaat terug naar de kamer. Hopelijk doet een nacht slapen hem goed.