Dag 9
Om half acht zitten we aan het ontbijt. Papa, Edgar en Joran in het hotel en mama en ik op de kamer. Ik slaap in een ander hotel en het is niet mogelijk om ontbijt bij te boeken. Wij komen niks te kort, want in het hotel zit een café waar genoeg lekkers te koop is. Ik haal er frambozen/courgette brood en limoen/kokos/banenbrood. De eerste is een verrassend lekkere combinatie en een hele maaltijd. Met wat fruit er bij hebben wij een prima ontbijt. Ook de heren hebben lekker gegeten. Om half negen zitten we in de auto naar de Hoodoos Viewpoint. Het is vandaag al heerlijk warm buiten met 13 graden. Het is zwaar bewolkt met een klein zonnetje. We lopen naar verschillende uitzichtpunten. Als we terug zijn in de auto begint het te regenen. Dat was niet voorspelt…. Om de tijd wat op te vullen voor de volgende activiteit rijden we nog een keer over de Vermillion Lakes scenic drive. Een heel ander gezicht dan met zonsopgang en ook nu erg prachtig met de weerspiegeling van de donkere wolken.
We laten ons niet tegen houden door een beetje regen en houden ons gewoon aan de planning. De naam Sunshine Village belooft veel goeds. De plaatsnaam klopt helemaal, want hoe dichter bij we komen hoe beter het weer wordt. Het is fris en met genoeg laagjes kleding aan gaan we met de Sunshine Gondola de berg op. Het duurt 25 minuten om met de gondel naar de top te gaan. Onderweg zien we Columbian Ground Squirels en drie marmotten. Als we boven zijn stappen we over op de stoeltjeslift die ons in 7 minuten naar de top brengt. Het is een hele onderneming om er te komen. Deze kabelbaan is een stuk minder bekend dan die in Banff waardoor het hier niet zo druk is. Het uitzicht op de top is echt adembenemend. We lopen een stukje naar beneden zodat we aan de achterkant van de berg uitzicht hebben op drie prachtige, blauwe meren. De zon doet hard haar best om door de wolken te schijnen. Gelukkig heb ik mijn sjaal en handschoenen mee, want hier boven is het knap koud. De eekhoorntjes zijn niet bang en komen vrij dicht bij ons en gaan poseren voor de foto.
In de verte zien we twee elks. We lopen nog verder naar beneden en lopen langs één van de drie meertjes. Het wandelpad is heel mooi. Overal groeien bloemen. Het lijkt een beetje op wolgras. Je hoort het gefluit van de eekhoorntjes. De hellingen zijn intens groen met hier en daar een rode gloed. Wat is het hier mooi. In een paar uur lopen we van het bergstation van de stoeltjeslift naar het dalstation van de stoeltjeslift. Het weer wordt als maar mooier en ondertussen kunnen de lagen kleding weer uit. Om één uur zijn we terug bij de auto.
We rijden naar de Bow Valley Road. Dit is een weg die parellel loopt aan de Trans Canada Highway, maar dan meer door de bossen met verschillende uitzichtpunten. Je hebt hier ook meer kans op het spotten van wildlife. Bij de eerste picknickplaats aan deze weg gaan we picknicken. De benen zijn moe en hebben even rust nodig en de maag kan wel weer wat voeding gebruiken. Het is een lekkere lunch die nog een stukje leuker en lekkerder wordt als we een zak perziken krijgen van Canadezen. Zij hadden een doos van 8 kilo gekocht. Probeer die maar met 2 man op te krijgen voordat ze verrot zijn. Wij smullen er van. Als mama naar het toilet is geweest komt ze enthousiast ons halen, want er staat een kudde big horn sheeps bij de rivier. Wij sprinten er naar toe, maar helaas zijn ze weg. We lopen een eindje langs het water en daar staan ze met z’n tienen. We zijn helemaal blij dat we ze toch ook gezien hebben. Met een volle buik gaan wij verder.
We speuren de hele bossen af, maar geen beer die zich laat zien. Het is vast veel te warm voor een beer. De temperatuur is opgelopen tot 24 graden. We maken genoeg korte stops om te genieten van het uitzicht. Alles is hier prachtig. Bij Johnston Canyon moeten we eerst 10 rondjes rijden over de parkeerplaats om een plekje te vinden. De hele weg kom je bijna geen mens tegen en dan is het hier verschrikkelijk druk. We wandelen door de canyon tot aan Lower Falls. Het is een mooie wandelroute, maar het kan niet tippen aan onze geweldige ochtend.
Het was een korte reisdag van een uur, maar er is onderweg zoveel te zien en te beleven dat we er nog lang niet zijn. Bij Castle Mountain stoppen we nog voor het uitzicht en dan rijden we toch echt door naar onze eindbestemming. Het is al half zes als we inchecken. We hebben een grote kamer met een zithoek. Voordat we gaan eten gaan we even uitrusten. Het was een intensieve dag. Om zeven uur rijden we naar Bill Peyto Café. Het is 500 meter hier vandaan, maar de benen kunnen echt niet meer. Het is er druk en we moeten nog even wachten voordat we aan tafel kunnen. Het eten en vooral de burgers smaken hier erg goed. We nemen voor het eerst ook een toetje, maar dat is wel erg mierzoet. Na acht uur zijn we terug op de kamer en duiken gelijk ons bed in.
