Canada we komen er aan

Dag 1
Wat een feest Ilse heeft een maand voor vertrek besloten om toch met ons mee te gaan naar Canada. Nog een hele puzzel waar ze kan overnachten, het is gelukt. Meestal in het zelfde hotel, of dat de kamer, of het huisje groot genoeg is voor 5 en anders op een aantal minuten afstand van waar wij verblijven. Zij verzorgd ook het reisverslag.
Vandaag is de dag dat ik weer naar Schiphol mag. Dat is nog niet zo makkelijk als het lijkt. Papa, mama, Edgar en Joran laten zich door Jos chauffeuren naar het vliegveld. Meer dan vijf personen passen er niet in de auto, dus ben ik aangewezen op de trein. Door de vakantieregeling en werkzaamheden aan het spoor op het traject naar Schiphol ben ik daar uren zoet mee. Om tien over acht zit ik al in de bus naar station Zwolle. Met mijn kaartje mag ik pas na 9 uur reizen waardoor ik een tijd moet wachten en het stationsplein nog niet op mag. Als eerste stap ik in de sprinter naar Lelystad. Daar stap ik over op de intercity naar Amsterdam Centraal. In Amsterdam heb ik slechts 5 minuten om mijn volgende trein te halen. Dat wordt een sprintje trekken. Gelukkig haal ik de trein en een kwartier later ben ik dan eindelijk, 3 uur later, op het vliegveld. Ik heb geen bagage mee om in te checken en kan direct richting de gate lopen. Het is niet druk en ik kom verrassend snel door alle poortjes, beveiligingen en scans. Alleen moet er nog gefouilleerd worden. Alles van top tot teen wordt meegenomen. Geen plekje wordt overgeslagen. Van trein tot mijn ouders heb ik er 25 minuten over gedaan. Heel netjes! We praten bij over mijn reis en hoe het bij hen is verlopen. Het voordeel is dat ik nu laat op het vliegveld was en niet zo lang hoef te wachten. We lopen gelijk door naar de gate en zitten daar onze tijd uit. Om kwart over twaalf mogen we boarden. We hebben zitplaatsen naast de nooduitgang waardoor we extra veel beenruimte hebben. Het lijkt een wat ouder toestel met een andere indeling dan gewend. De stoelen zijn 3-3-3 in plaats van 3-4-3. Het is smal en ik zit half in het gangpad met mijn stoel waardoor ik flink wat stoten krijg van mensen en karretjes. Niet geheel ideaal dus om op het hoekje te zitten. De eerste vier uur gaan snel voorbij met muziek luisteren, puzzelen en lezen. Het verschilt per maatschappij hoeveel eten en drinken je krijgt en dat valt hier wat tegen. Het is schijnbaar een budget maatschappij, want je moet flink betalen om zelfs een dekentje of oordoppen te krijgen. Dat heb ik nog nooit meegemaakt. Je kunt ervoor kiezen om options plus te vliegen. Mijn twee Duitse buurmannen hebben dat bijgeboekt en krijgen wel een gratis deken, oordoppen. Ze krijgen meer eten (snacks), alcohol en extra vaak drinken aangeboden. Geen idee wat ze ervoor betalen, maar ik denk niet dat het, het waard is. Al ben ik best jaloers op de deken van mijn buurman. Het is de laatste jaren altijd aan de warme kant in het vliegtuig en nu is het een vrieskist. Er waait een harde airco wind. Gelukkig heb ik al mijn bagage bij de hand en kan ik mijn fleecevest en sjaal erbij pakken om het wat aangenamer te hebben. Als het nog ruim 4 uur vliegen is ben ik er wel klaar mee. Ik heb een houten kont, mijn darmen beginnen op te spelen en slapen lukt ook niet. Ik loop wat door het vliegtuig, houdt mijn eigen feestje met zelf meegenomen eten en breng wat tijd door bij mijn familie. Zij zitten min of meer op dezelfde rij als ik, maar dan aan de andere kant van het vliegtuig. Ik kan dat vliegtuigje op het scherm wel vooruit trekken. Er zit niks anders op dan rustig blijven zitten. Dit gaat ooit voorbij. Geheel volgens schema komen we aan in Vancouver. We zijn benieuwd hoe lang we er over doen om door de douane te komen en gaan uit van het ergste. In Nederland hebben wij een app gedownload waarop je alle gegevens kan invullen zodat je dit niet nogmaals op het vliegveld hoeft te doen. We scannen de QR-code en hoeven alleen nog maar te controleren. We mogen allemaal nog op de foto en krijgen dan een mooi briefje mee. De douanier wil graag weten wat we komen doen en is er snel van overtuigd dat we op vakantie gaan. Dit was alles! We zijn er doorheen. Dat ging echt super snel. Nog even wachten op de bagage en dan kunnen we door naar de auto verhuurder. Dat is een korte wandeling waarbij we ook al snel aan de beurt zijn. Er wacht een mooie Dodge Grand Caravan op ons. De rest heeft zoveel bagage mee dat het nog bijna niet past in de grote kofferbak. Het is een luxe auto met zoveel toeters en bellen dat het een hele puzzel is om er achter te komen hoe je de stoel versteld. Als dat gelukt is en de navigatie is ingesteld kunnen we naar het hotel. Het is een korte rit, maar het is best druk en om de 500 meter staan verkeerslichten. Het lukt ons om in één keer het hotel te vinden waar we rond een uur of 5 aankomen.

We krijgen een kamer toegewezen op de 10^e etage. Vanuit de kamer hebben we zicht op het hotel waar ik verblijf. Ik krijg een mooie kamer op de 6^e verdieping met zicht op de arena, wolkenkrabbers en een stukje van de haven. We zijn verschrikkelijk moe en hebben wel trek. Op loopafstand zit een leuk Mexicaans restaurantje waar we heerlijk eten krijgen. Iedereen smult er van, maar ik krijg het niet goed naar binnen. Ik ben ingestort. De wereld draait rondjes en mijn buik ook. Ik neem nog wat restjes mee naar de kamer. Het lukt mij nog om wakker te blijven tot half acht.