Dag 11 – Monteverde – Manuel Antonio
Vandaag staat ons een lange reisdag te wachten. Het is ongeveer vier uur rijden naar Quepos. Dat is een klein toeristisch stadje een paar kilometer voor het nationale park Manuel Antonio. We vertrekken om negen uur en kunnen rustig wakker worden en ontbijten. Het is vandaag zonnig en de rit door de bergen is prachtig. Dit keer kunnen we er nog iets langer van genieten. We moeten wachten voor weg werkzaamheden. We moeten wachten totdat ze klaar zijn. Onze reisleidster doet nog een poging om het te versnellen door te zeggen dat we naar het vliegveld moeten gaan. Het wachten is geen straf, want we staan op een plek met uitzicht op de golf van Nicoye.
Een half uur later mogen we verder rijden.
De rit gaat verder langs de kust met prachtige stranden. Om twaalf uur komen we aan bij de Tárcoles-rivier waar we een krokodillen excursie doen. Eerst hobbelen we een paar kilometer met een trekker naar de opstapplaats. Het is een overdekte boot en dat is met deze brandende zon heerlijk. We zijn nog maar vijf meter aan het varen en we zien onze eerste krokodil. Nog spectaculairder is dat hij (of zij) een vogeltje naar binnen werkt. Dag mooi vogeltje.
Naast alle krokodillen zien we gigantisch veel vogels. Vooral veel roofvogels en watervogels. Schutbekreigers, haviken, tijgerreigers, pelikanen, ibissen, roze lepelaars en ga zo maar door. Als je naar rechts kijkt heb je links alweer wat gemist. Op de terugweg met de trekker zien we we zeven rode ara’s voorbij vliegen. Dit is voor ons een goedmaker voor Caño Negro. We genieten intens. Het landschap onderweg maakt het plaatje helemaal af.
Nog twee uur te gaan en we zijn in Quepos. We hoopten nog even te kunnen slapen, we zijn zo opgewonden van de excursie dat het niet lukt. We zien onderweg de zonsondergang en kunnen vanuit het hotel nog net het laatste stukje van de zon de zee in zien zakken. Het was een behoorlijk lange (reis)dag, maar zo voelde het niet aan.
Dag 12 – Manuel Antonio
Vandaag gaan wij vroeg uit bed zodat wij voor de drukte in het park zijn. Ma
nuel Antonio NP is het drukst bezochte park van Costa Rica. Om zeven uur gaan wij met de lokale bus naar het park. Toch staat er al een wachtrij voor de tickets. Er mogen een maximaal aantal mensen het park in. Op tijd komen loont dus. Kwart voor acht lopen we het park in en zien de eerste groepen die met gids op pad zijn. Allemaal lopen ze met een telescoop rond. Daar waar zij zitten te turen door de lens doen wij dat met het blote oog. We zien een aantal luiaards en een vogel die op een uil lijkt, het is de reuzen nacht zwaluw. Het is al behoorlijk warm en ik voel mij erg slecht dus we lopen nog langzamer dan de bejaarden.
Als we bij de toiletten komen zien we de eerste kapucijnapen. Ik zit lekker op een bankje 
en de aap komt zo naar mij toe lopen. Dat is wel even schrikken. De apenheul was ook niet echt mijn ding. Als het weer iets beter gaat lopen we richting het drukste strand van het park waar het nu nog lekker rustig is. Het is ook echt een strand uit een brochure. De apen lopen hier met bosjes rond en lijken te poseren voor de foto. Al blijven ze nooit lang stil zitten. Ik erger mij kapot aan de Amerikanen die het liefst een aap op hun arm hebben zitten. Ze proberen de apen te lokken, maar jagen ze eerder weg.
Drie stappen verderop zit het andere strand dat niet de naam heeft het mooiste strand te zijn en dat is te merken. Wij zijn bijna de enige op het strand samen met een groepje wasberen en neusberen, leguanen en hagedissen. Wij zijn helemaal enthousiast over deze beesten terwijl de Amerikanen niet op of om kijken omdat het voor hen vuile ratten zijn. Ze zijn totaal niet bang voor mensen en pakken graag eten af en plunderen vuilnisbakken. We lopen daarna de route over de Cathedral, een schiereiland. Een behoorlijk zware wandeling met deze hitte en vele traptreden. Onderweg worden we beloond met mooie uitzichten op zee, een grote onherkenbare vogel en een aguti. De vlinders fladderen om je oren, maar stil zitten doen ze niet. We zien allerlei soorten die we herkennen vanuit de vlindertuinen.
Het is tijd om een rustig plekje te zoeken op het strand om even uit te rusten. We lopen naar het einde van het rustige strand. Het is inmiddels vloed en de golven zijn zo sterk dat ik het zwemmen niet verantwoord vind. Zelfs al ik pootje baad moet ik opletten dat ik overeind blijf staan. We hebben uitzicht op een paar pelikanen.
We willen nog één wandeling maken en moeten daarvoor eerst een heel stuk terug lopen. Gelukkig is er schaduw. Er loopt een moeder wasbeer met haar drie jongen met ons mee. Het is inmiddels een stuk drukker geworden en zijn blij dat wij zonder al deze mensen van het strand konden genieten. Het lopen schiet niet op met alle apen die we onderweg tegen komen. Na weer de nodige trapjes op komen we aan bij een mooi uitzichtpunt. We zijn moe en lopen langzaam weer terug. Onderweg zie ik opeens een doodshoofdaapje. Die hadden we nog niet gespot. hoe verder we lopen hoe meer we er te zien krijgen. Het zijn hele mooie en schattige aapjes om te zien. De laatste honderd meter voordat we het park uit gaan zien we nog een kleine ree en een soort ijsvogel.
Om kwart voor vier lopen we het park uit. Het voelde aan alsof we in een dierentuin rondliepen. Op de terugweg naar Quepos stoppen we bij restaurant El Avion. Zoals de naam al zegt is het een restaurant met een echt vliegtuig. We eten er heerlijk bij ondergaande zon.
We willen terug met de lokale bus. Een medewerker van El Avion staat ook bij de bushalte als er een tussen taxi stopt. Hij vraagt of wij mee willen naar Quepos. Ja hoor. Even later stapt de medewerker uit en opnieuw een paar tellen later stappen er andere vrouwen in. Tja het kan hier allemaal in Costa Rica.
Dag 13 – Manuel Antonio – Dominical
We mogen vandaag uitslapen. We vertrekken pas in de middag naar Dominical. We beginnen de dag lekker rustig en brengen wederom een bezoekje aan de apotheek. Gewapend met recept, onze handen, voeten, wat Spaans en Engels komen we er elke keer weer uit.
We nemen de bus richting Manuel Antonio en stoppen bij Café Emilio. Een leuk koffie tentje met de nodige taarten gelegen op een heuvel met prachtig uitzicht op Manuel Antonio NP. Echt lang houden we het er niet vol. We worden onrustig en willen wat doen. We lopen naar een souvenirshop. Deze blijkt niet zo interessant meer te zijn als we allemaal doodshoofdaapjes voorbij zien komen.
We hebben nog wat tijd over en gaan verder met de bus naar het publieke strand van Manuel Antonio waar het nu nog lekker rustig is. We wandelen op het strand en genieten van het warme zeewater. Ik heb nog nooit zeewater gevoeld dat zo warm is. De ochtend vliegt voorbij en we moeten nog even lunchen voordat we met de bus verder gaan reizen naar Dominical. We genieten intens van een broodje bij de subway. In Nederland zijn we er niet zo dol op, maar hier smaakt het heerlijk. Iets wat op brood lijkt!
