Met onze vrienden Jack, Klasina en hun kinderen Matthijs, Marian, Naomi en onze Joran gaan wij naar Oostenrijk. We hebben al bijna een jaar geleden een mooi huis gehuurd in Tschagguns, zo heb je ook al heel lang de voorpret, dat je ooit naar de sneeuw toe gaat. En dan gaan een paar weken voordat je op reis gaat de temperaturen wel erg ver boven de nul graden uitkomen. Zal er nog genoeg sneeuw zijn om te skiën, wandelen en sleetje te rijden? Lekkere gerechten worden bedacht en deels voorbereidt, we hebben er zin in! Het vroege tijdstip om te vertrekken is het enige minpuntje voor Hans. Niet vertellen hoe vroeg, vroeg is, gewoon je ding doen en dan komt het vanzelf wel goed.
De eerste dag gaan we de berg op met de Versettla Bahn bij Gaschurn en genieten we van het prachtige uitzicht.
En dan komt de uitdaging: 7 km wandelen en 750 hoogtemeters stijgen door de sneeuw. Bij Lindauer Hütte zijn nog precies 3 sleetjes beschikbaar, zodat we in veel kortere tijd, maar o zo leuk, naar beneden gaan.
Een dag bij ons vakantiehuis is geen straf. We halen nog wel even een frisse neus in het buurdorp Schruns.
De temperaturen stijgen voor de komende dagen. We kunnen beter eerst een wat lagere wandeling maken, zodat we nog wat sneeuw om ons heen hebben. Daarna het hogerop zoeken voor sneeuw zekerheid. Als we boven op de Kristberg in het Silvertal komen merken we duidelijk dat het warmer gaat worden. Het eerste gedeelte is het pad nog vol met sneeuw. Dit verdwijnt ook als sneeuw voor de zon. De wandeling wordt er niet minder door. Vogels zingen alsof de lente in de lucht hangt. De laatste foto laat duidelijk zien, dat wij op de zuidhelling lopen. Aan de overkant van de weg zie je de Silvrettaberg met sneeuw op noordhelling.
Bij Partenen gaan we met de Vermuntbahn de berg op. Daarna volgt een rit met de bus en komen we door lange tunnels om het nog hoger op te zoeken.
We kunnen via het stuwmeer richting de Wiesbadener Hütte….
Wij besluiten om het pad bovenlangs het meer te lopen en dat hebben we geweten.
Tijgeren om je weg te vinden langs en over een smalle richel met voor je gevoel een diepe afgrond richting het meer. Hans blijft positief en roept dat het nog een klein stukje is, en dat er dan een breder pad komt, daar denken de dames toch iets anders over… De Wiesbadener Hütte halen we niet, maar wat is de omgeving adembenemend mooi. Op de terugweg nemen we het pad over het meer en lijkt de afstand naar het pad, de richel, zo’n klein stukje….
En ja hoor de laatste nacht valt er veel verse sneeuw.
Wij willen de rodelsafari doen in het Brandnertal. Van het rodelen komt niet veel, zoveel verse sneeuw dat onze slee er bijna helemaal in weg zakt. Wij mogen onze eigen weg grotendeels maken, wat gaaf!!
Wat hebben we een week lang genoten van een winterwonderland en onze vrienden. Dank!!